De eenzaam treurende

Evarist Ganzelever
1 reactie(s)
De eenzaam treurende

© Evarist

Kerkhoven vertellen ons rond deze tijd het verhaal van gemis, creëren door een overvloed aan bloemen en aandacht een collectief rouwgevoel. En van gedeeld verdriet is geweten dat het lichter om dragen is.

Ook in de bermen van onze wegen vind je naast zwerfvuil en sluikstort ontroering.

Meestal is er niet meer dan een kaal litteken op een boom waar enkele biotoopvreemde bloemetjes onder staan, of een verlichtingspaal waar een foto aan hangt. Los van Allerheiligen blijven er de rode harten, kaartjes, een lievelingsknuffel, gekleurde linten of een geïmproviseerd, bijna onopvallend kruisje. Het is de plek waar iemand verongelukt is, iemand zijn leven verloor. Daar hield het op. Tekenen die erop duiden dat ergens ooit een dodelijk ongeval is gebeurd. Voor het doorgaande verkeer is het allemaal wat landschap geworden, wordt dit opgeslorpt in het grote geheel van de dagelijkse rush tegen de klok. Maar niet voor de nabestaanden, voor hen is die plaats een tastbare link, een bedevaartsoord, waar een geliefde uit hun leven verdween.