Op het drukke kruispunt Bosdreef en N 70 in Lochristi, een plaats waar heel veel volk passeert én stilstaat, zijn het de verkeerslichten die met de meeste aandacht gaan lopen, en terecht.
Of het nu aftellen naar groen is of dat verdomde rood dat altijd net voor je neus aanfloept, alert blijven is een zaak van levensbelang. Ook ik focus me als weggebruiker op die dingen, wil ik vrij van brokken en mensenleed de overkant bereiken. Toch maak ik tijdens deze stilstaande momenten (die altijd te lang duren!) nog tijd om eens vluchtig naar kortgerokte medemensen te lonken, even aan mijn oor te peuteren of de omgevingsdetails in me op te nemen.
Enkel grijze schakelkasten aan de rand van dat Bosdreefkruispunt waren het die gisteren mijn aandacht trokken. Vijf grijze schakelkasten zo goed als naast elkaar of rug aan rug zijn daar neergepoot. Precies dezelfde chaotische inplanting is te zien op de hoek van de Stationsstraat. En bij uitbreiding merk ik dat zowat de ganse N 70 bezaaid is met van die grijze brokstukken. Je zou het een metafoor kunnen noemen voor hoe er in Lochristi op de meest onmogelijke plaatsen bakstenen woondozen worden opgetrokken. Ik weet intussen dat er zich in die schakelkasten onder andere elektronische componenten bevinden, onder meer noodzakelijk voor de verkeerslichten, maar waarom vijf kasten op een beperkte oppervlakte en niet één grotere? Omdat ze op verschillende momenten zijn aangelegd? Omdat iemand met de bevoegdheid van de verkeerslichten niet aan de zekeringen van de straatverlichting moet kunnen?
Los van de functionaliteit kan je toch niet zeggen dat dit een mooi plaatje is. Een visueel onaantrekkelijk zicht is het als je het mij vraagt, open en bloot geëtaleerd! De meesten onder ons registreren die dingen misschien niet eens meer, of hoe lelijkheid druppelsgewijs de nieuwe standaard wordt!
