Zowat iedere verkaveling heeft er wel eentje: een met Bekaertdraad omheind speelpleintje met een houten klimtoren, soms een hangbrugje en al eens een zandbakje.
Is dat wat kinderen willen: een kooi om net als kanarievogels van stok naar stok te springen? Veilige plekjes, hermetisch van de echte wereld afgesloten, zijn deze hoekjes alleszins. Een GAS-boete zal je er ook niet gauw oplopen, of je moet al een creatief boefje zijn.
Openluchtreservaatjes die de definitie van ravotten eigentijds inkleuren.
Een weinig observeren leerde me dat kinderen voortdurend prikkels nodig hebben om zich te ontwikkelen. Twee rondjes op hetzelfde paardje op de kermismolen en ze zijn het al beu, hup, iets kleurrijker of boeiender wacht.
Opgehokte kleine mensjes in een smetvrije omgeving, het kan bijna niet anders of dit genereert een generatie schijtlaarzen.
Laat ze gedurende hun korte kindertijd verdorie even kwajongen zijn, hun knietjes schaven, eens door de modder rollen of de rozenstruik van de buurman plattrappen.
Dat veel van die buurtspeelpleintjes er verlaten bijliggen is niet zo verwonderlijk, ze ademen immers een artificiële sfeer uit.
Kieper er een vrachtwagenlading lege kartonnen dozen uit en kinderen beleven beslist de namiddag van hun leven, wanneer je hen er op loslaat.
Alvast een prettige vakantie toegewenst!