Op dinsdag 4 augustus plan ik een livecheck van wat er onder andere nog rest van Tom Jones zijn donderstem uit mijn kinderjaren. De man die het ouderlijke huis vulde met nummers als It’s notunusual, What’s new pussycat en Green greengrass of home.
De zingende mijnwerkerszoon uit Wales kwam midden de jaren ’60 mijn wereld binnen via een Barco-lampenradio. En zoals het wel eens gangbaar is met min of meer opgedrongen dingen, haat je ze of ben je ervan gaan houden.
Misschien had ik wel het verzadigingspunt bereikt of begon ik te puberen, feit was dat ik na verloop van tijd deze inmiddels nog levende legende opzijschoof voor het ruigere en psychedelische werk. Afkickgedrag of een revolteren, Status Quo, een Engelse rockband, was er zo eentje waarmee ik begon te dwepen.
Toen ik beiden, Tom Jones en Status Quo, op één en dezelfde Lokerse affiche zag staan, wist ik deze unieke kans om me eens te confronteren met een stukje verleden niet aan mij te laten ontsnappen.
Dat de ene ondertussen 74 jaar oud is en de anderen niet meer in de originele bezetting spelen, zijn verzachtende omstandigheden mocht ik het referentiekader uit mijn jonge jaren kwijt zijn. Belangrijker is dat de sfeer goed zit, en daar zorgen de talloze generatiegenoten op het plein voor. Ook in het publiek kan je thuiskomen!