Wie een Oscar wint, krijgt dé uitgelezen kans om te zeggen wat hem/haar op de lever ligt. Je krijgt enkele minuten zendtijd die alle huiskamers ter wereld bereikt. Het is dan ook hét moment om maatschappelijke thema's aan te kaarten of je ongenoegen te laten blijken over sociale ongelijkheden.
Patricia Arquette deed het na het in ontvangst nemen van haar Oscar voor 'Beste Vrouwelijke Bijrol' in de film Boyhood, waarin ze een alleenstaande moeder vertolkt. Na de traditionele bedankingswoorden kwam de maatschappijkritiek.
Arquette eiste gelijkheid voor alle vrouwen en mannen in de VS. Helaas is dat tot op vandaag nog geen feit. Mannen verdienen o.a. in de filmindustrie meer dan hun vrouwelijke collega's. Maar dit is niet enkel zo in de filmidustrie, dus de speech was voor alle vrouwen in de VS.
In de media lees je dan meteen dat ze 'een femenistische toets gaf aan haar speech'. Maar met feminisme heeft dit toch eerlijk gezegd niets te maken? Iemand die gelijke rechten eist voor beide geslachten is toch geen feminist maar gewoon een realist? Het is toch niet meer dan normaal en bovendien erg jammer dat vrouwen dit al jaren zeggen, maar dat het tot op vandaag nog steeds niet zo is?
We kunnen naar de maan vliegen, we kunnen auto's laten rijden op sla-olie, we kunnen alle denkbare zaken met onze smartphone maar we kunnen niet evenveel euro's, dollars of wat dan ook storten op de bankrekeningen van mannen en vrouwen die hetzelfde werk doen.
We staan al heel ver wat bepaalde ontwikkelingen en technologieën betreft, maar we zijn wat bepaalde maatschappelijke thema's betreft nog lang niet.
En elk jaar is er wel eens iemand die het uitschreeuwt en iedereen schreeuwt dan mee maar in de praktijk verandert er weinig tot niets.