Vertelt het iets over mijzelf wanneer enkele dagboekbladzijden uit mijn in 2011 verschenen bundel ‘Aurora Borealis Blues’ werden opgepikt door een Amsterdamse Uitgeverij die ze in haar Psychiatrie Scheurkalender publiceert?
‘Psychiatrie is nog een taboe in onze samenleving. En dat is gek, omdat iedereen er wel eens mee te maken krijgt. Je zou kunnen zeggen: gekte hoort bij het leven zoals boter bij brood. De ‘buitenbeentjes’, de andersdenkenden, kunnen met hun humor en hun creativiteit een bron van inspiratie zijn.’
Voel ik me gek? Bijlange niet, al is mezelf diagnosticeren niet het meest objectieve gegeven.
Ik had nooit een therapeutische meerwaarde voor derden voor ogen bij het schrijven van m’n verhaal, eerder een soort van kanaliseren van een aantal confronterende emoties.
Dat anderen zich herkennen in mijn aan het papier toevertrouwde kwetsbaarheid is, achteraf gezien, meegenomen.
Het zegt me dat ik er in geslaagd ben op enigszins literaire wijze weer te geven wat velen levenslang binnen hun eigen hoofd houden.
Waar een gedoseerde hoeveelheid gekheid niet allemaal goed voor is!
Eerder verschenen over deze bundel en de voorstellingen:
http://www.lochristinaar.com/blog/aurora-borealis-blues
http://www.lochristinaar.com/blog/2depressed