Het zomert nog steeds dus de Mont Ventoux wordt deze maanden ongetwijfeld platgelopen, -gereden en – gefietst. Tijd om de col der collen nog eens in de picture te zetten!
De reus van de Provence, de kale berg, … aan koosnaampjes geen gebrek voor de Mont Ventoux. Het is ondertussen alweer vier jaar geleden dat ik nog eens op de top stond. Wielertoeristen zijn er gek op en vier jaar terug was Jelle er één van. Zijn tijd? Niet meteen die van Pantani of Iban Mayo, maar lang niet slecht voor een niet-professionnel. Meer hierover leest u in het artikel van juli 2010!
Hij is magisch, spectaculair en meedogenloos. De fameuze Mont Ventoux is 1912 m hoog en ligt in het departement Vaucluse in de Provence. Zelden een berg gezien die zo tot de verbeelding spreekt. Zelden ook een berg gezien waar wielrenners en wielertoeristen zich zo tot aangetrokken voelen. Straks komt het verhaal van zo’n wielertoerist die het gevecht met de reus aanging, én won. Want de Mont Ventoux heeft zijn bekende en minder bekende helden. En helaas ook zijn tragedies.
Maar laten we beginnen bij het begin. Het eerste wat opvalt als je naar de berg kijkt, is dat hij een kale top heeft. Van ver lijkt hij op een enorme puist. Boven op de top vind je enkel een hoop stenen. (Voorlopig althans want velen nemen een steen mee naar huis om naast de tuinkabouter te leggen.)
Waarom reikt de bebossing niet tot boven? Op dekaleberg.be staat dat niets erop wijst dat de berg in de tijd van de Italiaanse dichter Petrarca, die de berg in de 14de eeuw beklom en erover schreef, dichter bebost was. Het is wel zo dat de al dan niet dichte bossen geplunderd werden door ontginning en houthakkers voor de scheepsbouw in Toulon. Om te vermijden dat de berg helemaal kaalgeplukt zou worden kwam op het einde van de vorige eeuw de herbebossing terug op gang. Op de flanken van de Ventoux werden steeneiken, witte eiken, ceders, beuken, zwarte dennen en lorken aangeplant.
Bossen betekenen natuurlijk ook insecten. Wandelaars en fietsers zullen beamen dat je in het beboste gedeelte de vliegen van je af moet slaan. Boven op de top zijn er geen insecten meer te zien. De temperaturen zijn er over het algemeen aan de frisse kant (ongeveer 20°C in de zomer wanneer de zon schijnt, terwijl de thermometer aan de voet met gemak 36°C haalt.)
Mayo is de snelste
Mont Ventoux 1912m – © Jan
Om de zoveel tijd is de Mont Ventoux het decor van de Tour de France. Enkele van zijn helden zijn Raymond Poulidor, Eddy Merckx, Marco Pantani (kreeg de overwinning cadeau van Lance Armstrong in 2002, maar was daar achteraf niet over te spreken), Richard Virenque en Iban Mayo. Die laatste is goed voor de snelste tijd ooit. 55 minuten en 51 seconden had de Spanjaard nodig om tot boven te rijden.
Maar zoals eerder al aagehaald, kende de Ventoux ook tragedies. In 1967 liet de Britse wielrenner, Tom Simpson, er het leven. Zijn gedenksteen op de berg is nog steeds een druk bezocht monument. Simpson viel de bewuste 13de juli 1967 op 1,4 km van de top van zijn fiets. Zijn sportbestuurder hielp hem er terug op maar de renner viel opnieuw. Hij verloor het bewustzijn en even later ook het leven in de helikopter onderweg naar het ziekenhuis in Avignon. Achteraf bleek dat Simpson stierf door hitte, uitputting en het gebruik van amfetamine. Er werden later enkele ampullen gevonden in zijn shirt. Hij zou ook alcohol gedronken hebben voor de rit.
Om de berg op te rijden heb je moed en doorzettingsvermogen nodig. Moed omdat de top steeds in zicht is, maar je precies nooit dichterbij geraakt. Doorzettingsvermogen omdat de weg naar boven een constante klim is. Geen vlakke of dalende stukken om even te recuperen. De Mont Ventoux bijt in de kuiten. En hard.
Jelle vs de Mont Ventoux
Jelle – © Jan
Wij hadden een wielertoerist in ons midden die de uitdaging aanging. Hij vertrok in Bedoin en stopte onderweg enkele keren om een banaan te eten en een cola te drinken. Na 2 uur en 27 minuten slaagde Jelle in zijn opzet en was de top bereikt. Het was een lange rit die meer dan de moeite waard was. Dat getuigen ook de mooie beelden.
Het was de tweede maal dat Jelle de Mont Ventoux beklom. Deze keer deed hij dat met zijn mountainbike. De eerste maal was in 2002 met een gehuurde fiets. Toen klaarde hij de klus in 2 uur en 6 minuten, met één korte stop in Chalet Renard.
Je kan de Mont Ventoux beklimmen vanuit Bedoin (zuidelijke kant), zoals Jelle. Dit is de populairste kant omdat de Tour de France ook altijd voor deze kant kiest. Het is ook de zwaarste kant want het is maar liefst 21,5 km klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5%. Je kan de beklimming ook beginnen vanuit Sault (oosten) of vanuit Malaucène (noorden). Wie de berg liever niet opfietst maar graag wandelt kan de beklimming te voet doen. Er zijn georganiseerde wandeltochten of je kan de tocht op eigen houtje ondernemen.
Testparcours
Mini Countryman – © Jan
Autoproducenten zoals BMW, Mini en Porsche maken dan weer gebruik van de Mont Ventoux om hun nieuwste modellen te testen. Deels of volledig gecamoufleerd rijden de wagens naar boven met een aanhangwagen vol gewichten die het trekgewicht van de wagen testen. Met zijn temperatuurverschil en zijn stijgende en bochtige wegen is de Mont Ventoux het ideale testparcours.
Als je ooit in de Provence bent, dan is een bezoek aan de Mont Ventoux zeker de moeite waard. De berg, de sfeer en het uitzicht zijn adembenemend.