Zonde is het, al die mooie huizen om naar binnen te gluren als je weet wat de bewoners zelf te zien krijgen door hun vensterraam wanneer ze naar buiten kijken. Een plaatje dat alles behalve een ‘Room with a view’ is!
Gewoon spuuglelijk, en dan druk ik me nog beleefd uit. Het resultaat van ruimtelijke wanorde of goede smaak? Esthetische armoede is het, wanneer ik dure nieuwbouwfermettes en architectonische hoogstandjes omsingeld zie door hoog serreglas. Het eerste beste rijhuisje in de grootstad heeft beslist uitzicht op een tuintje of er dwarrelt tenminste nog een streepje zonlicht de leefruimte binnen.
Pas helemaal claustrofobisch wordt het wanneer een grijze betongevel van een doe-het-zelfloods je horizon is, je vertezicht wordt verkracht door economische moderniteit.
Ik zou al diegenen, die tijdens het snijden van soepgroenten aan de keukentafel enkel een loodzware buurfaçade zien telkens ze het hoofd even oprichten, niet willen te eten geven. Absurde inplantingen die de mens zijn nest noemt, zijn veilige, knusse haven waar het goed aanmeren is. Ook al zit deze geperst tussen KMO-activiteiten of in de schaduw gedrongen van een verkeerswisselaarsberm. Hoe de okapi’s in de zoo van Antwerpen de inplanting van hun artificiële biotoop registreren, weet ik niet. Wel ervaar ik dat mensen hun omgevingslelijkheid nog nauwelijks waarnemen na enige tijd de rolluiken te hebben opgehaald of de gordijnen openschoven.
Normen en smaken evolueren, al heb ik een sterk vermoeden dat ik op dat vlak wat ben blijven stilstaan.