Ik kocht me een iPhone, ik hoor er weer bij!

Evarist Ganzelever
2 reactie(s)

Zowat heel mijn onmiddellijke omgeving was het erover eens, zo kon het niet verder met dat armtierig mobieltje van mij. Akkoord, een Nokia van 49 euro uit den Aldi maakt heel wat minder indruk dan zo’n Apple-speeltje.

En nu ben ik de bezitter van een iPhone, zeg maar de BMW onder de draagbare communicatietoestellen.
Mijn motoriek staat nog niet helemaal op punt om dat ding naar mijn hand te zetten, maar bellen, een berichtje de wereld insturen en eens lonken in mijn mailbox lukt me al aardig.
Het is tenslotte een heel gebruiksvriendelijk iets, wist de gladde verkoper me te vertellen.
Ervaringsdeskundigen adviseren me een nest apps te installeren die mijn gebruikscomfort zeker zullen verhogen. Het klinkt alvast paradijselijk!
De meerwaarde van deze aankoop is me na een aantal dagen nog niet zo helemaal duidelijk, maar dat zal wel aan mijn ambachtelijke aard liggen.
Vooreerst valt deze Apple veel zwaarder en groter uit dan mijn Nokiaatje, wat ik als een handicap beschouw wanneer je hem op het lijf draagt.
En dan is er nog de snel slinkende energie die maakt dat ik net niet van stopcontact naar stopcontact dien te hollen. Bovendien verdenk ik het toestel ervan een eigen leven te leiden, los van zijn opdrachtgever, van mij dus.
Soms duikt er iets op waar ik helemaal niet om gevraagd heb, of stelt hij vragen die vallen binnen mijn privésfeer.
Een andere keer reikt dat ding oplossingen aan voor problemen die ik niet als een probleem zie.
Maar goed, ik hoor weer bij de club, en ook dat heeft zijn prijs!