Wanneer de rook is verdwenen boven het kunstparcours Wrede/Kunst ‘14-‘18

Evarist Ganzelever
1 reactie(s)

Is het tijd om dit te evalueren, en dat deden we dan ook bij het kunstenaarscollectief Lo-art. Een lus van 30 km die de 4 deelgemeenten van Lochristi met elkaar verbond en waarbij op 25 locaties thematische kunstwerken te bewonderen vielen, vergde naast een artistieke invulling tevens heel wat praktische voorbereiding.

Ook al hebben we als groep intussen flink wat tentoonstellingservaring en kunnen we terugvallen op een uitgebreid netwerk, het blijft steeds een uitdaging.

Externe factoren waar we geen greep op hebben konden de sfeer en uitstraling van de route beïnvloeden. Denk maar aan een aantal kwetsbare kunstwerken die op locaties met weinig sociale controle stonden.

Het zag er even naar uit dat vandalisme de rode draad zou worden doorheen het gebeuren, maar al met al dienen we dit te moeten klasseren als geïsoleerde kwajongensstreken.

De bereidwilligheid waarmee particuliere en gemeentelijke eigenaars hun terrein ter beschikking stelden was voor ons dan weer een aanwijzing dat ons collectief ernstig wordt genomen. Een zekere keuzevrijheid van locatie voor de deelnemende kunstenaar zorgde ervoor dat dit de werken versterkte, er een wisselwerking ontstond tussen omgeving en kunstwerk.

Het aantal bezoekers dan. Moeilijk te meten wanneer je publiekelijk tentoonstelt.

Een referentie was onder andere Galerij Recup van Hans van Hilst en Trees De Brabander, zeg maar onze ‘bewoonde’ locatie, en daar passeerden enkele honderden bezoekers.

De routeplannetjes die vlot van de hand gingen en tot tweemaal toe in de week dienden aangevuld te worden aan het startpunt zijn eveneens een indicatie.

We weten intussen dat verschillende mensen niet de volle route aandeden, maar als het ware shopten naargelang tijd en ruimte.

Verder zijn we aangewezen op spontane reacties en wanneer we deze samenleggen, blijkt ons initiatief best breed opgemerkt en gewaardeerd.

Naast individuele lof of feedback die kunstenaars mochten ontvangen, waren er nog de randreacties van bezoekers, zoals: ‘we wisten niet dat Lochristi nog zoveel landelijks te bieden heeft’ of ‘er mochten her en der toch wat meer rustbanken staan’.

En meteen brengt ons dit bij een andere vaststelling, namelijk dat de overgrote meerderheid van de ons bekende bezoekers 50-plussers waren. Of dit iets zegt over de tijdsgeest in relatie tot het onderwerp weet ik niet, wel weet ik dat hetgeen Wrede/Vrede Kunst te bieden had tijdloos en universeel was.

Lo-art, en bij uitbreiding de deelnemende kunstenaars, houden alvast een goed gevoel over aan dit artistiek najaarsoffensief.