Wie wil er nu met 42 man op pad?

Evarist Ganzelever
2 reactie(s)
Medema 1955 Appingedam

De reisindustrie haar promotiecampagne draait overuren, mijn computerscherm komt soms roodgloeiend te staan van al die plaatjes bakkend zonlicht! Ze hengelen duidelijk naar een reservatie.

Ook aanbiedingen voor begeleide groepsreizen zie ik sporadisch passeren.
Ik mag er niet aan denken mijn zuurverdiende kluiten en afgemeten tijdslimiet te zien slinken in het gezelschap van een kudde meelopers.
Het recht van spreken eigen ik me toe na ettelijke observaties in binnen- en  buitenland. Meestal herken je zo’n meute direct aan de manier waarop ze zich voortbeweegt. De groepsleden hebben iets van makke schapen die nauwelijks van het uitgestippelde pad van de geplande excursies durven afwijken en het liefst alles samen met elkaar doen onder leiding van de groepsleider.
Komen ze een ‘typisch’ dorpje binnen dan lijkt het leven er opeens ontregeld, kinderen vragen om snoep en gladde verkopers gespen hun breedste glimlach om.
Steevast wordt de groep dan ook nog eens naar een ‘ambachtelijk atelier’ geleid, omdat de groepsleider er een deal heeft gesloten. De souvenirs schuiven vlot over de toonbank!
Continu alles samen doen, van dingen bezichtigen tot tafelen, moet toch echt verstikkend werken na een tijdje, als je het mij vraagt.
Je moet het echt treffen met je gezelschap, maar mensen blijven mensen, dus vaak doen ze aan groepsvorming binnen een groep, stellen de pikorde vast of sluiten anderen uit.
Zo’n bende kan niet anders dan een doorsnede van de samenleving zijn. Met haar eeuwige telaatkomers, loltrappers, betweters, plakkers, zwartkijkers en sociaal gehandicapten!
Kortom: ik vind het idee van groepsreizen alleen al echt verschrikkelijk!
Op tijd moeten opstaan (altijd te vroeg wat mij betreft!), de opeengeperste ritten en lange reistijden in een airco-autobus, het volgepropt dagprogramma met zijn toeristenfuiken, de onderhuidse irritaties, de nietszeggende gesprekken en het geroddel…
Wanneer ik terugdenk aan de schoolreizen uit mijn lagere schooljaren heb ik nog steeds de neiging te kijken waar het kotszakje zich bevindt!