Bij de "kinesist"

Sylvie
0 reactie(s)

Het was al heel lang geleden dat ik nog es bij de kinesitherapeut op groot onderhoud moest. Ik ben al wat van leeftijd en er begint één en ander te mankeren, zoals dat gaat.

Ik had me er al lang bij neergelegd dat mijn knie - het sujet waarmee ik al bijna een halve eeuw in de knoei geraak- voor geen enkele verbetering meer vatbaar was. Doch, toen de pijn me wat te hevig werd en de omvang van mijn gezwollen knie wat te groot, ging ik toch maar nog es op consultatie.

Ik verwachtte half dat de dokter zou zeggen wat vele dokters hem voor hadden gezegd: " Nog efkes volhouden, ge komt bijkans in aanmerking voor een prothese." Maar neen.

De dokter bestudeerde de knie en stelde vast dat die alles behalve stevig in mekaar zat. Maar dat was niet vanwege de vele operaties en knieletsels, dat was omdat ondergetekende geen spieroefeningen meer doet - bang om de knie te beschadigen. Een kinesitherapeut kon me wellicht leren om nog te redden wat te redden valt, door geschikte oefeningen aan te bieden.

Toegegeven, er werd nog steeds gezegd dat mijn knie de stabiliteit bezit van een losgeslagen uraniumatoom, maar toch: er is een sprankel hoop. Met die sprankel stap ik de praktijk van Jay binnen (ik gebruik Jay, gewoon omdat dat makkelijk typt, verder betekent het niks). Jay wint meteen mijn vertrouwen, hij weet wat hij doet, en ook wat ik moet doen. Een verademing. Ik ben behoorlijk enthousiast, vol vertrouwen om die verdraaide knie (en dat mag je letterlijk nemen) eens een lesje te leren.

En toen kwamen de oefeningen.

Hoezeer ik ook mijn best zal doen om verslag uit te brengen van het gebeurde, het is erger dan wat hier te lezen zal staan.

In eerste instantie moest ik in een soort toestel met stevige touwen plaats nemen. Ik lag op een bank, met een rugsteun aan kabels opgehouden onder mij en mijn voeten elk in een lus aan een kabel. Ik kreeg meteen het beeld van het soort toestellen dat wordt gebruikt wanneer men in de zoo een nijlpaard moet verkassen met gebruik van een kraan. Jay gaf vervolgens instructies: bekken op, been in, been uit, ... Ik vermoed dat ik leek op een houten nijlpaard aan touwtjes. Een zwetend houten nijlpaard.

Ik heb geleerd dat met het onbruik van de spieren, ook de verbinding in de hersenen om die spieren in werking te laten treden in onbruik geraakt. Dat is een bijzonder bijzondere ervaring: ik moest een inspanning leveren in mijn hoofd, om op zoek te gaan naar het commando om deze of gene spier tot spanning te brengen. Soms ging een verkeerd been de lucht in, of plofte deze of gene dij onelegant naar beneden, of kwam er een kramp in een lichaamsdeel dat niet eens in gebruik moest zijn...

Na mijn eerste bezoek aan Jay, was ik twee dagen stijf. Na mijn tweede bezoek ook. En nu nog. Maar: mijn been maakt enorme vorderingen, de hersenen lijken de controle over de spieren terug te winnen. De reeksjes van 5 worden reeksjes van 10. Ik lijk nog steeds een zwetend nijlpaard, maar het houterige slinkt zienderogen. Straks sta ik er alleen voor, zonder Jay, want de beurten kinesitherapie zijn beperkt, heb ik geleerd. Ik ben Jay nu al oneindig dankbaar.

Nu nog even volhouden, zo ongeveer voor de rest van mijn leven.