Een gekregen paard kijk je niet in de bek, laat staan dat je het fileermes zet in dit geschenk. Kwestie door de donateurs niet als ondankbare te worden gebrandmerkt!
Heb net een dergelijke weekendbon geconsumeerd en er een goed gevoel aan overgehouden. Niet altijd vanzelfsprekend, zo leerde de ervaring me.
Meer dan eens voelde het aan als een asielzoeker beschouwd te worden wanneer je een Bongo-bon als pasmunt gebruikt, in tegenstelling tot je betaalkaart.
Het gebeurde dat we bij de entree van een restaurant te kennen gaven een Bongo-klant te zijn, waarna ons tamelijk luidruchtig een Bongo-tafeltje werd toegewezen inclusief een ‘speciale menu’.
Niemand van de aanwezigen die opkeek, maar iedereen had die met hun voedselbonnetje wel zien passeren.
Een kleine inschatting vertelde me dat ons tafelen met de extra te betalen ‘aangepaste wijnen’ uiteindelijk het dubbele kostte van de rekening drie tafels verder.
Wij betaalden dat passagehoekje naast de toiletdeur duur.
Zo ook maak je een hotelkeuze op basis van hetgeen het Bongo-boekje beschrijft en toont. Het is het ingekleurde lokaas dat je moet laten toehappen.
In willekeurige volgorde logeerden we reeds in een veredeld berghok naast de liftkoker, een bloedhete mansarde en iets dat in de buurt van een isoleercel komt.
Gelukkig spelen er meer zaken mee bij het maken van een verblijfskeuze. Landschappelijke of culturele omgevingsfactoren compenseerden meestal de lamentabele overnachtingsomstandigheden.
Kwestie er een sunny side of life-gevoel aan over te houden, maken we onszelf wijs!