Café te huur

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)

Sommige cafés lijken wel een duiventil, en ik heb het dan niet over de tooghangers, wel over diegene die er achter staat. Bepaalde drankgelegenheden hebben iets van een asielcentrum, een tussenstation in afwachting van andere opportuniteiten, wanneer het op uitbaten aankomt.

Cafés vervullen onmiskenbaar een sociale functie, niks dat meer kanaliseert dan ‘onder de mensen te zijn’.
Een stamcafé is zoveel meer dan een locatie, een gebouw of een inrichting. Het is de cafébaas die grotendeels het verschil maakt, een ziel in de zaak steekt.
Er zijn cafés die je niet meteen associeert met hun uithangbord, wel met hun uitbater.
Hier ten lande zeggen wij ‘Bij Edith’ en niet ‘Café Center’.
Het zijn gevestigde waarden die soms nauwelijks of niet investeren in hun inrichting.
Anderen kleden hun zaak dan weer aan met toeters en bellen, helaas overstijgt hun cliënteel nooit vier man en een paardenkop.
Alleen al in mijn gemeente zijn er jaarlijks wel wat enthousiastelingen die denken of hopen op een goudader te stoten.
Op gezette tijden een ‘Nieuwe uitbater’ lijkt mij er eerder op te wijzen dat de vorige gevlucht is of weggejaagd wegens wanbetaling.
Bepaalde zaken lijken wel gestigmatiseerd, alsof iedereen behalve de nieuwkomer ervan uitgaat dat men een lekkende boot te water laat.
Een café openen lijkt mij een koud kunstje, hem draaiende houden is tappen uit een ander vaatje.