Deze bijdrage roept wellicht een déjà vu-gevoel op, maar dat is nu eenmaal de gang der seizoenen. Alles is kringloop.
Dat er weer gaten vallen in ons landschap hoef ik hier niet te vertellen, dat doen de zware maïshakselaars met tractoren in hun zog wel. Dag en nacht gonzen ze de velden plat. We krijgen opnieuw doorkijk en tegelijkertijd is ook de illusie van een groen Vlaanderen weg.
Niet dat ik die maïsakkers mooi of een verrijking voor de natuur vind, integendeel. Monoculturen zijn en blijven een woestijn voor fauna en flora, laten na hun oogsten dood land achter. Alsof er een agrarische nucleaire bom gedropt werd op de akkers.
Maar ze camoufleren tijdens de zomermaanden wel een ander soort lelijkheid, ze leiden ons af van de kaalslag op bomen en struiken die gestaag verdergaat.
Of ze onttrekken een zoveelste nieuw ingeplante hangaar aan het zicht.
Wie fietste langs trage of kerkwegels kreeg een groen schaamlapje voorgehouden.
Gelukkig gaat rond deze tijd van het jaar ook het daglicht gestaag richting wintermodus, wat meteen de aanslagen op het weinige pastorale landschap dat nog rest, toedekt.