Het is weer bijna zover: gelegenheden te over om aan het vieren te slaan. En bij dat vieren, hoort een hapje en een drankje.
Bij ons worden de opdrachten verdeeld onder de genodigden: eentje doet aperitief (en eventueel dessert) en de andere doet voorgerecht en hoofdgerecht, zoiets.
Gezien mijn gebrekkige aanleg voor timing en hoeveelheden inschatten, komt het hoofdgerecht zelden onder mijn hoede. Ik denk dat mensen het waarderen om samen te kunnen eten in 't geheel of toch tenminste vlees en bijhorende spijzen tegelijk op het bord te krijgen – iets waar ik niet altijd in slaag. Dat geeft zo'n beetje het effect dat je spinazie als voorgerecht krijgt en patatten en worst als hoofdgerecht. En voor de feesten wordt het alleen maar ingewikkelder, meer uitleg hoef ik daar niet aan te geven.
De hapjes daarentegen, dat kan ik wel aan. Onlangs hadden we al eens een soort generale repetitie. Dat we kunnen oefenen en een feestelijke aanloop nemen komt, omdat in onze familie enkelen verjaren vlak voor en vlak tussen en vlak na de feesten. Kort gezegd komt het erop neer dat wij beginnen te eten eind november, en stoppen met eten en vieren half februari. Genoeg oefenruimte dus.
Ik vind het altijd fijn om hapjes te fabriceren. Het zou dik in orde zijn om genoegen te nemen met wat kaasblokjes en salami en zwanworstjes en zo, maar omdat mijn familie langs alle kanten zo'n sterren zijn in het bereiden van lekkere voorgerechten en hoofdgerechten voor 12 – 30 man, vind ik dat ik op z'n minst mijn best moet doen om wat variatie op tafel te zetten bij het aperitief.
Dus ga ik aan de slag met een soort hapjeskookboek. Of beter: ik probeer aan de slag te gaan met zo'n receptenboek. Helaas ben ik gezegend met een onderontwikkelde aandachtsspanne en een overontwikkelde creatieve geest, en dat resulteert erin dat ik zelfs een recept met 4 ingrediënten niet kan volgen. Ik maak er onderweg mijn eigen versie van, tot nu toe zijn daar geen doden bij gevallen. Hoewel ik de kookgenen niet overerfde uit vele generaties voorouders, blijk ik wel ergens harmonische smaakpapillen te hebben – oef.
Ik heb hier in huis een arsenaal aan kleine potjes en lepeltjes, en het is een plezier om daar kleurrijke amuses in te serveren. Zowaar: ik rol er zelfs vroeger voor uit mijn bed, zodat de agar-agar nog kan opstijven en zo meer. Er komt zo van alles tot stand wat behoorlijk eetbaar is.
Helaas komt er ook een soort ontplofte keukeninrichting tot stand, want georganiseerd ga ik niet te werk, waardoor men na een goed uur het aanrecht niet meer terugvindt tussen alle verpakkingen en etenswaren en culinaire hulpmiddelen.
De Zweedse kok uit de Muppets is een doetje vergeleken met mijn capaciteiten. Behalve dat is er nog 1 dingetje dat ik zou kunnen bijschaven: het is naar ik merk echt een pluspunt om op voorhand te vragen hoeveel mensen er aanwezig zullen zijn – iets waar ik in mijn enthousiasme geheel en al strijk aan voorbij ga, wat resulteert in "meer dan genoeg voor iedereen!" of een "sorry, niet iedereen heeft iets van alles, maar het is wel allemaal even lekker…".
Ik werk er aan.