Doelloos door Doel

Evarist Ganzelever
1 reactie(s)

Al ben ik er nooit geweest, maar zo ongeveer moet Tsjernobyl aanvoelen wanneer je doorheen het mensendode dorp Doel slentert.

Of zoals een van die ghosttowns die ik aandeed langsheen de Amerikaanse Route 66, al leken deze me, in tegenstelling tot Doel, een natuurlijke dood gestorven.

 

Een paar krakers en een kolonie kauwen bevolkten op het moment van ons bezoek dit zo goed als verlaten dorp.

Zowat de enige wezens daar met een ongebonden staat van zijn, vrijheid avant la lettre, waar morgen niet bestaat en overmorgen heel veraf is.

Hier en daar kom je nog een protestbrief voor een vensterraam tegen, als vergeelde strijdbijl die getuigt dat niet iedereen het eens was en is met de visie van de projectontwikkelaars en beleidsmakers.

Enkele huizen blijken nog officieel bewoond te zijn en een soort taverne op de hoek heeft nog de moed een spijskaart te etaleren op de verlaten stoep.

We dronken er een ‘Bolleke Keuninck’ terwijl de kerkklok het uur sloeg waarop niemand meer te wachten zat.

Wandelen middenin de klank van onze eigen voetstappen maakte de voyeur in mij wakker, de onbewoonde huizen waarvan de deuren niet dichtgetimmerd waren, zogen me naar binnen, ‘Chambres d'amis’!

Nochtans hoeft dit niet om een wow-gevoel te krijgen, street-art en graffiti geven dit spookdorp zonder meer het aanschijn van kunstenaarsdorp.

We mochten er echte artistieke pareltjes bewonderen, sommige zo geïntegreerd dat ze wel organisch leken.

Hoog tijd als je het mij vraagt om Doel uit te roepen tot Werelderfgoed.

Het nageslacht heeft het recht het tastbare verhaal van een geraffineerde uitdrijving te ervaren, de kunstkolonie die er even huisde tilde het geheel naar een hogere dementie.