In een ver verleden, toen de kippen nog tanden hadden, nee langer, toen hun melktanden net doorkwamen, woonde ik ook ver van hier. Ver van hier, in een gebouw dat ooit een bank was, midden op een plein. Ik vond het er tof wonen, want er was altijd parking vlak voor de deur. Wat niet helemaal tot mij was doorgedrongen, was dat het een betaalparking was.
Toen het eenmaal wel tot me was doorgedrongen, vond ik dat ik dat betalen mocht achterwege laten. Tenslotte woonde ik aan die parking en de wetgever kon het toch niet menen dat mensen moesten betalen voor een auto op een parking voor hun deur. Dat zou nogal een dure bedoening worden, zo gemeen kon de wetgever niet zijn, toch?
Vele dagen en weken gingen voorbij, maar ineens kreeg ik de eerste prijs: een boete, om te parkeren voor mijn eigen deur, zonder betalen. Ik dacht, ach, vergissing. En toen vergat ik de boete. En de aanmaning. En toen kreeg ik nog een boete. Die ik weer vergat.
Op den duur raakte ik een beetje de tel kwijt, jeezes zeg, wanneer zouden ze de moeite doen om te zien dat ik hier WOONDE?? Ik had er alle vertrouwen in.
Op een mooie dag kreeg ik een bruine enveloppe met daarin de mededeling dat ik bezoek zou krijgen van een deurwaarder. Wat in die bepaalde periode in het leven best hilarisch zou zijn geweest, gezien ik behalve een vloermat, een matras, een plant, twee stoelen en twee katten niet veel meer in mijn bezit had. Het was dan wellicht om die reden dat ik me er niet zo druk om maakte.
Dan kwam een niet zo mooie dag, waarop de deurwaarder mij opbelde op het werk. De man maande mij aan de boetes te betalen met de ondertussen fiks opgelopen interesten erbij. Ik schoot ietwat disrespectvol (dat weet ik nu, toen was het oprecht) in de lach, want ik kon dat natuurlijk allemaal niet betalen, zo ineens. De man vertelde mij kurkdroog dat er een gevangenisstraf stond op het niet betalen van boetes, of ik me dat wel realiseerde?
Elk normaal denkend mens met voldoende hersenkracht zou op dit punt op z'n minst strategische beloften maken. Ik, daarentegen, maakte een onwezenlijk dwaze opmerking. De gevangenis , dacht ik, dat is misschien nog zo geen slecht alternatief: ik krijg daar eten en ik moet mijn chauffage niet betalen en zo. Dus zei ik: ok, dan neem ik dat voorstel, doe mij maar de gevangenis, want ik kan de boetes niet betalen.
Groot was mijn verontwaardiging toen de man zuchtte en zei: maar madammeke, het is niet OF betalen OF de gevangenis, het is de gevangenis TOT je betaalt. Oesje. Dat vond ik dan weer enig verlies van charme qua gevangenisoptie. Het lachen was ook ineens gedaan toen de realiteit door mijn hersenplooien heen scheen. Kijk, zo wordt een mens volwassen.
Ik heb wel wat bijgeleerd die dag: een parking voor de deur is niet noodzakelijk van mij (tenzij er geen andere parking is binnen een straal van 200 meter, dan valt het te bediscussiëren, of zoiets), deurwaarders hebben soms veel geduld, en het is wonderlijk hoe snel een mens aan geld geraakt eenmaal men door heeft dat een gevangenis geen bed & breakfast is.