Waarover nu neuten bij het ophalen van onze rolluiken en vaststellen dat het weer staakt, er niets is?
Weg gespreksopener bij de warme dorpsbakker, weg het verschijnsel dat meer dan eens onderwerp uitmaakt van het begroetingsritueel met de collega’s. Weg opvulsels wanneer de woorden zijn uitgeput bij de kapper…
Het belooft een verdomd lege dag te worden voor de zorgcentrumbewoners die, na hun sneetje ochtendbrood te hebben opgeslobberd, op één rij voor het raam gaan posteren. Te warm, te koud, te nat, te grijs en een heel pak van deze varianten op het weerplaatje zijn vaak het cement van een babbel. Zelfs een hersenloze kan aan zo’n gesprek deelnemen zonder dat men hem ervan verdenkt plagiaat te plegen of zal uitschelden voor idioot!
Het weer als onderwerp is en blijft een veilige stiltebreker wanneer er niet onmiddellijk menselijke actualiteit voorhanden is, zeg maar het plan B.
Maar los van dit alles mogen we het kanaliserende effect van zagen over het weer niet onderschatten. Het is de telefoonpaal waartegen we onze kleine frustraties mogen pissen zonder dat revanche ons deel wordt. Het gevoel vrijblijvend te kunnen kafferen op een hogere macht kan deugd doen. Iets wat me nooit zou lukken indien mijn schoonmoeder het weer van de dag was, maar dat is dan weer een ander verhaal!