In de meeste Vlaamse velden zijn ze vanop fietspaden en wandelwegen nog nauwelijks te spotten. In het provinciaal domein Puyenbroeck daarentegen, struikel je bij iedere stap die je zet over de wilde keunen.
Het is geweten dat konijnen thuis zijn in een open en halfopen landschap zoals dit in het provinciaal domein. En waar ze zich bovendien niet bedreigd voelen, laten ze de toeschouwer graag ook overdag meegenieten van hun activiteiten.
Konijnen zijn prooidieren en dat zie je duidelijk aan hun gedrag. Ze zijn altijd op hun hoede.
Het zijn sociale dieren die met elkaar communiceren via hun reukvermogen en gehoor. Ze hebben niet voor niets van die oren die alle kanten op kunnen draaien.
In het provinciaal domein Wachtebeke krijg je algauw de indruk dat die beestjes er een enclave bevolken. Ondanks het feit dat hun aantal over het algemeen sterk is achteruitgegaan, lopen ze er elkaar letterlijk voor de voeten.
Nochtans liggen er net dezelfde levensbedreigende plagen – uitgezonderd een intensieve bejaging door de mens – als bij de aanpalende buren op de loer. Predatoren en de dodelijke virusziekte myxomatose stoppen niet bij een draadomheining. Bovendien is er tegenwoordig nog een virusziekte die het lot van de konijnen lijkt te bepalen: VHS. Een virus dat dodelijke bloedingen veroorzaakt. Aan de buitenkant is er niks dat erop wijst dat het beestje ziek is, tot het plots doodvalt.
Tijd dus om de beeltenis van de puiten – die je in ’t echt nauwelijks tegenkomt in het domein en wiens logo er meermaals opduikt – te vervangen door die van een taaie overlever: de keun!
