En of ik er ambetant van word, van al dat menselijk gemekker. Een ochtendlijk telefoontje van een familielid annex zagevent of op mijn weg naar de bakker
de buurvrouw met de zeven ziekten kruisen, daarbij lukt het me nog om eventjes mee te drijven op hun zeurpraatwolk.
Maar dan zit mijn dagelijks quotum er meteen ook op.
Chronisch leuterende mensen kun je niet veranderen. Totaal nutteloos deze proberen om te buigen, want daar staan ze totaal niet voor open.
Ze zijn opgesloten in hun eigen verhaal, hun denken en waarnemen is niet alleen sterk gekleurd, ze zitten als het ware letterlijk gevangen in een bokaal met sterk water. Neem hen er binnen honderd jaar weer uit en ze leuteren nog steeds.
Het leven leerde me ondertussen voor de veiligstete weg kiezen, ik neem van deze zanikers mentale, maar ook enige fysieke afstand waar mogelijk; er zijn immers nog zoveel aangename mensen op deze aardbol. Keuze te over dus.
Met een occasionele negativo heb ik dan weer geen probleem, ze praten hun obstakel door in een poging dit te ventileren en hebben meestal een oplossingsgericht doel voor ogen.
Beroepshalve was ik decennialang probleemluisteraar, pispaal en kanalisator… Wellicht komt een zekere(!) aversie ten overstaan van eeuwige mopperaars daar vandaan.
Wat ik meteen als verzachtende omstandigheid aanroep, mocht deze column als een reutelbijdrage worden ervaren. Bedankt voor het begrip!