Vorig weekend werd ik al fietsend zowaar voorbijgestoken door een andere fietser.
Niks mis mee, ik kan tegen mijn verlies, ware het niet dat die persoon mijn overgrootmoeder kon zijn.
Eerst dacht ik nog dat ik het was die achteruit reed, maar het was wel degelijk een ordinaire Batavus met een oudje in het zadel die me voorbij snorde.
Het dametjes fietste elektrisch, haar derde jeugd zat in de batterij op haar bagagedrager.
Verzachtende omstandigheden en meteen een signaal dat er nog leven is na een kunstheup of artrose.
Alleen de veiligheid baart me enige zorg. De eigen veiligheid en die van andere weggebruikers.
Is de reflex er nog alle remmen dicht te gooien wanneer een kat vanachter een gevel het fietspad opspringt?
Wat als een skateboarder spookrijdt of een babbelend gezelschap op wielen plots gaat uitdeinen in de breedte?
Dat deze altijd-de-wind-in-de-rug-fietsen booming business zijn staat buiten kijf.
Een blik op de fietsparking van een plaatselijke taverne zegt me al meteen dat het de grijze stoottroepen zijn die alle zitjes hebben ingenomen.