‘We rijden met de trojka door 't eindeloze woud
Het vriest een graad of dertig, het is winter en vrij koud
De paardenhoeven knersen in de pasgevallen sneeuw
't Is avond in Siberië en nergens is een leeuw
We reizen met de kinderen, al zijn ze nog wat jong
Door 't eindeloze woud waarover ik zo-even zong
Een lommerrijk en zeer onoverzichtelijk terrein
Waarin men zich gelukkig prijst dat er geen leeuwen zijn…’
Deze regeltjes tekst zouden moeten volstaan om bij de meeste van mijn generatiegenoten een (trojka)belletje te laten rinkelen.
Inderdaad, ik heb het over Drs. P, pseudoniem van Heinz Hermann Polzer, een Nederlandse tekstschrijver, econoom, cabaretier, dichter, schrijver, letterkundige, componist, pianist en zanger van eigen Nederlandstalige liedjes.
Misschien een wat langdradig nummer, maar als dit op een winterse zondagochtend niet kan, wanneer dan wel!
Toen ik het lied voor het eerst hoorde, en dat moet in het jaar 1974 zijn geweest, beitelde de tekst zich onmiddellijk vast in mijn hoofd.
Het verhaalt over een Russisch gezin dat met de trojka op weg is naar Omsk.
Het gezin bestaat uit de zanger, zijn vrouw, en hun vier kinderen.
Igor (speelt viool), Natasja (leert zo goed op school), Sonja (heeft een mooie alt) en de kleine Pjotr.
Ze zingen er lustig op los, maar worden tijdens hun tocht plots achtervolgd door hongerige wolven.
Aan het begin van het lied bedraagt de afstand naar Omsk nog 100 werst en de vader besluit een voor een zijn kinderen en ook zijn vrouw op te offeren aan de dieren in de hoop veilig in Omsk aan te komen…
Vooral het surrealistische eindstuk is een sterk staaltje woordkunst dat blijft hangen.
Iedere zondag laat een medewerker van Lochristinaar zijn of haar favoriete muziekkeuze los op jullie.
Dit kan zowel een stukje verleden als heden zijn, maar telkens gemotiveerd gekozen.
Bij de een zal de akoestiek associatie oproepen met een eerste lief, een ander herkent zich dan weer in de tekst.
Een gevarieerd aanbod waarbij de gevoelige snaar achter ieder van ons komt bloot te liggen.