Waar protest is, is meestal ook muziek. Muziek kan mensen verbinden, ontroeren en raken tot in het diepst van de ziel. Ze kan een boodschap overbrengen, opzwepen of mensen in beweging brengen. Niet voor niets censureren despoten en machthebbers het liefst sommige muziek.
"Elke succesvolle progressieve sociale beweging heeft een soundtrack"‘. Daar waren de vijf leden van de Russische groep Pussy Riot van overtuigd toen ze begin 2012, gekleed in felgekleurde jurkjes en met bivakmutsen, met een punkoptreden van nog geen minuut in één klap wereldberoemd werden. In de Kathedraal van Jezus de Verlosser in Moskou zongen ze: "Mother of God, Drive Putin Away!". Hun actie was bedoeld als protest tegen de herverkiezing van Poetin en tegen zijn hypocriete band met de orthodoxe kerk. Het resulteerde voor drie van de vrouwen in twee jaar strafkamp; twee andere groepsleden waren Rusland kunnen ontvluchten.
Hoewel de meeste Russen deze provocatie veroordeelden, kregen de vrouwen wel veel steun uit het Westen. Ondanks bedreigingen en geweld liet de groep zich niet zomaar de mond snoeren. Tientallen nummers en protestacties volgden, zoals bij de Olympische Winterspelen in Sotsji en het WK Voetbal in 2018, toen een van de leden als streaker het veld op rende uit protest tegen Poetin.
Unie met Blatnaya pesnya (vertaald als ‘criminele muziek’), met Entartete Musik (vertaald als ‘ontaarde muziek’) in nazi-Duitsland, in de Afrobeat (met de politiek-activist Fela Kuti als pionier), in Chili via La Nueva Canción Chilena (een sociaal-politiek muziekgenre).
Wereldwijd verspreid zijn protestliederen als "The times they are a-changing", "Revolution", "Get up Stand up", "We shall overcome", een schreeuw van volkeren voor een omslag naar vrede en gerechtigheid. Komt er ooit een eind aan het roepen in de woestijn?
Boudewijn de Groot richtte in 1966 – m.b.t. de oorlog in Vietnam – het woord tot ‘"Mijnheer de President". En datzelfde lied richten we vandaag tot de president van de oorlog in Oekraïne.