We schrijven 1973 en mijn kapsel reikt tot over de schouders. Een wolk patchoeli rondom mijn persoontje maakt dat truttige buurtboerendochters me geen avances maken. Op een tweedehandsgitaar lukt het me enkele akkoorden te tokkelen en ik ervaar mijn onmiddellijke omgeving als burgerlijk bekrompen.
Ik was bezig mezelf uit de bakvorm te wringen. De Engelse rockband Led Zeppelin waarmee ik toen dweepte past perfect in dit plaatje. Mijn moeder werd zowaar horendol van hun ‘geschreeuw’.
Een nonkel kleefde me zelfs het etiket ‘anarchist’ op de rug tijdens een familiebijeenkomst. Zie het nog zo voor mij, hoe hij de dikke sigaar van tussen de lippen nam en het woord vroeg. Ik was de stoorzender tijdens een namiddagje verplichte gezelligheid!
Blijkt intussen dat Led Zeppelin wereldwijd meer dan 200 miljoen albums verkocht, laat dit dus verzachtende omstandigheden zijn die mijn ‘afwijkende’ muzieksmaak in een andere context zetten!