Thomas Alan (Tom) Waits, geboren in Pomona, Californië, op 7 december 1949 is een cultartiest. Als zanger is hij bekend om zijn lage, rauwe, bijna grommende en soms fluisterende stem. Daarnaast is hij ook componist, van soundtracks en zijn eigen liedjes, schrijver en acteur.
Zijn carrière begon in 1971 toen hij naar Los Angeles verhuisde en een contract kreeg aangeboden van Herb Cohen, de manager van o.a. Frank Zappa. Succes kreeg hij pas toen The Eagles het nummer Ol’55 opnamen in 1973. Hij werkte voornamelijk in het nachtclubcircuit en dat merk je ook aan zijn albums waarin nummers half gesproken, half gezongen worden met zachte jazzbegeleiding op de achtergrond.
Toen hij in 1980 Francis Ford Coppola leerde kennen, begon hij soundtracks te schrijven en mee te spelen in zijn films.
Nadat hij Asylum Records verliet, werd zijn muziek minder mainstream. In het midden van de jaren ’80 nam hij drie albums op. Swordfishtrombones was er een van. Hij gebruikt nu een eclectische instrumentatie: hoornpartijen uit de soulmuziek klinken samen met avant-gardepercussie en de gestoorde gitaarklanken van Marc Ribot.
Het lied In The Neighborhood sluit het album af. De lyrics zijn opmerkelijk poëtisch. Hij begint zijn beschrijving van de buurt waarin hij woont met het bakken van spek en eieren in een pan, waarin de eieren het spek lijken achterna te zitten, wellicht omdat te veel braadvet gebruikt werd. Even verder moet hij daarom boodschappen doen. Zijn aandacht wordt getrokken door wat zich buiten afspeelt. Van de ochtendlijke rust bij het ontbijt gaan we naar het klaaglijk blaffen van honden die duiven achternazitten waarbij ze de vuilnisemmers omverlopen. Bovendien zijn er bouwwerven in de buurt met het bijhorende lawaai. In de tweede strofe is hij buitenshuis en gaan zijn gedachten naar de kerk waar er op vrijdagen altijd wel een begrafenis is en op zaterdagen een huwelijk. Hij gaat langs bij de kruidenier die een pistool heeft liggen naast zijn kassa, de bestelwagens maken te veel lawaai, maar boter hebben ze niet gebracht.
In de derde strofe keert hij terug naar huis en ziet Big Mambo zijn oude windhond een schop geven.
Kinderen die jengelen om een ijsje moeten teleurgesteld worden omdat de markt afbrandde, een leugentje van de ouders? Slaapzakken van krantenpapier worden door de wind weggeblazen. Een laadbak van een truck heeft hem de weg afgesneden. In strofe vier komt hij weer langs de kerk waar deze keer Filipijnse meisjes staan te giechelen. Hij stelt vast dat een raam gebarsten is, maar hij kan de huisbaas niet te pakken krijgen. Het volgende slechte nieuws is dat Butch in het leger gegaan is.
Bovendien breken ze het trottoir op met een helse klopboor.
De buurt is niet zo gezellig, integendeel. Het gaat duidelijk niet om een riante villawijk.
Zijn sterke persoonlijkheid en theatrale aanwezigheid op het podium en in zijn videoclips zien we hier geïllustreerd in de videoclip van In The Neighborhood. Als ceremoniemeester van een band stapt Tom Waits vooraan, gekleed in een legeruniform uit de Burgeroorlog met een hoge hoed.
Luc Van Autreve vertaalde de tekst in het Zaffelaars en brengt het lied zelf met begeleiding van de theaterfanfare De Bevlekte Ontvangenis. De titel werd In de Nerenhoek. Benieuwd wanneer we hem nog eens in het Zaffelaars kunnen horen? Check op www.bevlekteontvangenis.be