Negen maanden lang heb ik gewacht op de geboorte van mijn dochter. Terwijl las ik verschillende zwangerschapsboeken, sprak ik met iedereen over zwanger zijn en baby’s die het wilde horen en schuimde ik het internet af, op zoek naar leuke blogs over zwanger zijn. Ik had verschillende apps op mijn smartphone die me wegwijs maakten doorheen de reis van embryo naar volgroeide baby. Ik dacht dat ik op die manier helemaal zou voorbereid zijn op wat komen zou, een baby krijgen en ervoor zorgen. Wat had ik het mis.
Respect
De dag dat ik mama werd, besefte ik dat ik helemaal niets wist. Op een eerste kind kan je je niet voorbereiden. Je denkt alles te weten maar dat is allesbehalve zo. Ondertussen is ze al bijna één maand. Soms vraag ik me af hoe ik het tot hier gered heb. Vooral de eerste twee weken vertoefde ik niet op de zogeheten roze wolk, integendeel. Het onweerde vaker dan dat er zonneschijn was. In het begin wist ik niet wat me overkwam. Tot de vroedvrouw, die aan huis kwam, daar was met het verlossende antwoord: de befaamde babyblues. Ik had alle symptomen: huilbuien, je ongelukkig voelen, pessimistisch zijn, … Maar terwijl al deze gevoelens perfect normaal waren, voelde ik me serieus schuldig. Ik had alles om gelukkig te zijn, waarom voelde ik me dan niet zo? De eerste weken na de bevalling zijn zo intens doordat je hormonen je serieus door elkaar geschud hebben. Steun en begrip van je partner zijn dan onmisbaar. Gelukkig kreeg ik die.
Terwijl jij als kersverse moeder vooral de zorg voor je kind op jou moet nemen, bestaat de taak van de partner er hoofdzakelijk uit te zorgen voor zijn vrouw. Tonnen respect heb ik voor alle moeders en voor alleenstaande mama’s in het bijzonder. Ik zou het eerlijk gezegd niet kunnen, op mijn eentje voor een pasgeborene zorgen, zonder dat je eens kan aftoetsen bij je partner of dat huiltje nu een vuile pamper, honger of verveling betekent.
Prijs voor moed en doorzetting
Niet alleen je gevoelens stellen je op de proef in het begin. Vol goede moed begon ik vanaf dag één aan borstvoeding en ondertussen loopt het goed maar in 't begin is het allesbehalve een pretje. Een prijs voor moed en doorzettingsvermogen zou niet misstaan voor alle moeders die doorbijten.
In het begin voel je de pijn namelijk tot in je tenen trekken, is het altijd een gesukkel om je baby aan te leggen en vraag je je de hele tijd af: “Drinkt ze wel genoeg?” Borstontstekingen en tepelkloven zijn daarbij dan ook nog eens de risico’s van het vak. Bovendien ben je totaal afhankelijk en kan je niet langer dan drie uur een boodschap doen of eens weggaan. Als de baby het vraagt, moet jij daar staan. Begrijp me niet verkeerd, ik sta achter borstvoeding en ben van plan het drie maanden te geven maar het is helemaal geen evidentie.
Wolk van een baby
Maar zoals ik al zei, we zijn bijna één maand verder en ondertussen zijn de babyblues verleden tijd en hebben we stilaan onze draai gevonden. En ik mag dan nog van geluk spreken want ik heb werkelijk een wolk van een baby! Ze huilt niet veel, is tevreden en voldaan, komt goed aan en ze slaapt al tot 5 uur in de ochtend als ze een laatste keer at om 22u30! Toch zie ik het moederschap nu nog als een beproeving. Als kersverse mama doe je soms maar wat maar stiekem zorgt je instinct en je moedergevoel ervoor dat je soms beter weet wat je doet dan je denkt.
Deze blog werd trouwens integraal met één hand getypt want op de andere arm lag een slapende baby. Een expert in zaken doen met één hand, dat leer je ook al snel.