Een doodgewone maandag, net als die vele andere die deze zomer de revue passeerden, ware het niet dat het vandaag 1 september is!
En deze keer wil ik het absoluut niet hebben over die akelige, door merg en been scharnierende schoolpoort waar de kindertjes doorheen moeten of de vele beteuterde gezichtjes na een vakantie die een eeuwigheid leek te duren.
Nee, ik wil het even hebben over de leerkrachten die nu plots volop weer als mevrouw en meneer worden aangesproken.
Alle media-aandacht gaat gewoontegetrouw immers naar de kindjes, hun drempelvrees, verwachtingen en hun te zware boekentas en fluo fietshesje.
De juffen en schoolmeesters moeten beslist dezelfde al dan niet mentale obstakelsnemen als die van het jonge volkjena twee maanden ongebondenheid.
Het vooruitzicht van een overvolle klas, naschoolse taakjes, zeurende ouders en vooral heel veel empathie dienen te tonen, duwen die lange vrije zomermaanden na een eerste belgerinkel in sneltempo de schaduw in.
Net zoals verpleegkundigen of onthaalouders in de wieg gelegd zijn om de zorg voor mensen op zich te nemen, zo zijn leerkrachten uit eenzelfde houtsoort gesneden.
Of om een ouderwets woord te gebruiken: het is een roeping.
Voor allen die er vandaag zijn aan begonnen: mijn respect hebben ze.
Eerder geschreven door Evarist en verschenen op een eerste schooldag:
http://www.lochristinaar.com/blog/eerste-schooldag
http://www.lochristinaar.com/blog/wat-heb-ik-misdaan