Vandaag is het exact 1 jaar geleden dat Arno Hintjens overleed aan de gevolgen van pancreaskanker. Daarmee verloor België een grote meneer uit zijn muziekgeschiedenis. Zijn sterfdatum is het ideale moment om even terug te blikken op zijn eigenzinnige carrière.
Arno werd op 21 mei 1949 geboren te Oostende. Hij behaalde een koksdiploma om zijn ouders te plezieren maar was reeds op jonge leeftijd geboeid door bluesmuziek. Hij leerde mondharmonica spelen en mocht reeds als tiener met diverse muzikanten uit de Oostendse rockscene samenwerken. Op zijn 19de belandde hij in de groep “Freckleface” die vooral live erg gesmaakt werd.
Met Paul Decoutere, gitarist van Freckleface, richtte hij in 1972 “Tjens Couter” op. Ze balanceerden qua genre tussen blues, raggae en zelfs tango. Na de eerste plaat werd het duo een kwintet en evolueerden ze richting het rockgenre. In 1980 ontstond uiteindelijk T.C. Matic (Tjens Couter Matic) met aanvankelijk quasi volledig dezelfde bezetting als Tjens Couter. Ze scoorden diverse hits waarvan “Oh lalala” en “Putain putain” ongetwijfeld de grootste oorwurmen zijn.
In 1986 hield T.C. Matic het voor bekeken en bracht Arno zijn eerste soloplaat uit. Uit zijn 36 jaren als solo artiest vloeien heel wat muzikale pareltjes voort: “Les yeux de ma mère”, “Je veux nager” , Adamo-cover “Les filles du bord de mer”… de lijst is lang.
Arno kaapte tijdens zijn carrière dan ook heel wat prijzen weg. Zo won hij o.a. een Mia voor “Lifetime Achievement” en een carrièreprijs op het filmfestival van Oostende. Behalve in België was hij ook bijzonder populair in Frankrijk.
Als grondlegger van de Belpop was Arno eveneens een groot voorbeeld voor zijn jongere collega’s. Hij bewees dat je met het nodige doorzettingsvermogen, voldoende passie en talent alsnog van de muziek kan leven. Voor zijn 40ste heeft Arno veel zwarte sneeuw gezien maar hij hechtte weinig belang aan luxe en haalde kracht uit zijn muziek. Dankzij manager Cyril Prieur kende hij nadien meer stabiliteit.
Behalve een hart voor muziek had Arno ook een groot rechtvaardigheidsgevoel. Hij engageerde zich graag op sociaal vlak. Samen met Tom Barman en Frederik Sioen was hij het uithangbord van de 0110-concerten die op 1 oktober 2006 plaatsvonden voor verdraagzaamheid.
Arno was bijzonder graag gezien in de muziekwereld en bij zijn fans. Toen eind 2019 het verdict “pancreaskanker” viel, was iedereen dan ook met stomheid geslagen. Tussen de kankerbehandelingen door bleef Arno zijn tijd wijden aan muziek. Zo bracht hij in februari 2020 nog het album “Vivre” uit. Wanneer zijn gezondheid het toeliet, bleef hij zelfs optreden! In januari 2021 pikte hij eventjes weer de draad op en dook hij de repetitieruimte in. Hieruit zal uiteindelijk het album “Opex” ontstaan dat na zijn dood werd uitgebracht.
Arno, putain, putain, je had een kleintje maar het schoot ver! En raak!
Putain, live op Rock Werchter 2003
Een uitgebreid portret van Arno : hier klikken
( Foto in tekst : Tino Jacobs from Belgium – Arno, CC BY 2.0, httpscommons.wikimedia.orgwindex.phpcurid=3837954 )