Throwback Thursday: Honds

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)

De plek in de tuin waar m’n hondje al zo’n tien maanden begraven ligt verdwijnt stilaan onder het groen. Grootbladerige klimop wist de zichtbare sporen uit, maar niet mijn herinneringen aan het beestje. In augustus 2010 wijdde ik een column aan haar.

 

 

pc240556Ze noemt Björk, naar de gelijknamige IJslandse zangeres.
Spits, klein, zemelachtig van aard en van het merk Jack Russel.

Een zondagnamiddag bij vrienden te Eksaarde - leuk beestje hebben jullie hier!
"Ja, en van mollen in het gazon hebben we geen last meer!"
Vier patersbiertjes verder: "Je weet mij te vinden mocht dat hondje ooit kweken!"
Exact een jaar later wisten ze me te vinden, "wanneer ik mijn puppy kwam afhalen, eentje uit het nest had nog geen bestemming"!
Hondje, ik, hier, nu...?

Ik vond tot dan toe honden pootheffers, droldraaiers of blaffende, aandachtvragende
viswijven.
Kon geen enkele zinvolle reden bedenken om zo'n beest onder dak te nemen.
We hadden nog maar net al onze aandacht en zorgen in "den kleinen" (zoon) zijn
opvoeding gestoken of daar zou alles herbeginnen met dat naast de stoof zeikertje!

Ze houdt intussen bijna dertien jaar de Roemenen uit ons huis, veegde de sloot ratvrij en kwispelt mij bij iedere thuiskomst blij gezind tegemoet.
We zijn na verloop der jaren op elkaar gaan lijken, Björk en ik.
Ze is als het ware een verlengstuk van mezelf geworden, haar instinct schiet in gang daar waar mijn denken ophoudt.
Haar observeren resulteert in een soort akelige voorspelbaarheid van mijn handelen.
Zo hoef ik maar naar de sleutel van de brievenbus te wijzen of ze zet zich al in beweging richting postbakje.
Uit het soort schoeisel of kledij dat ik aantrek, maakt ze al uit of het gras zal worden
afgereden of dat ik "er vanonder trek".
Met één oog open houdt ze nauwkeurig bij wat je in een reistas stopt, als wil ze de duur van de afwezigheid bepalen.
Ze was er getuige van hoe dromen verbale gestalte kregen aan de keukentafel, we al eens bekvechtten en wie zijn glas wijn omstootte op het verse tafellaken.
En dit alles zonder haar wijsvingerpoot omhoog te steken!

Nu de veren in haar achterpoten stilaan beginnen te verslappen, ik de realiteit van een hondenleeftijd tastbaarder onder ogen krijg, besef ik dat ze intussen bijna de status van een kind des huizes bezit.
Tevens confronteren haar hondenjaren ons met het vergankelijk lot dat ook ons staat te wachten.
Maar goed, intussen blaft ze nog altijd nijdig naar de warme luchtballons en wij, wij varen in onze dromen nog steeds mee met diezelfde luchtballons!

http://www.lochristinaar.com/blog/honds