Tinternet

Sylvie
0 reactie(s)

Wat is onze taal veranderd hé? Het valt niet meteen op, omdat we er doorgaans zomaar "in" groeien, maar vandaag kon ik er niet naast horen.

Nog vooraleer de wind weer van zich liet horen, zwierde ik mijn benen over het zadel en ging fietsen. Heerlijk was dat. (Toch in de ene richting - iets minder in de andere, maar dat wist ik nog niet toen ik dacht: " Heerlijk is dit! "; doch dit geheel terzijde.)
Ik was de fiets op gestapt om een andere fiets ergens te velde van een slot te voorzien. Dat gebeurt in de beste families, dat er af en toe eentje vergeet om z'n fiets te aarden.
Zelf vergat ik het vroeger ook, of net niet, dan deed ik een tig wegend slot om het wiel, maar zat m'n fietssleuteltje d'r doodleuk nog op. Gelukkig heeft niemand daar ooit misbruik van gemaakt. Nu ben ik wijzer.

Dus ik sta ergens te velde te jongleren met zo'n slot waarmee olifantenpoten al eens plachten aan een blokje vastgemaakt te worden als het baasje van huis is, wanneer twee senioren mij passeren.
Eerst probeer ik fietswiel en fietsenrek in de echt te verbinden, maar al gauw trekt de conversatie van de senioren, Mijnheer en Mevrouw in dit geval, mijn aandacht.

Mijnheer had een vers verworven aankoop in de armen, een doos. Mevrouw bracht, haar arm gehaakt in die van Mijnheer, verslag uit van wat ze allemaal in de winkel had gezien en gedacht. De gedachten draaiden zo te horen vooral rond de prijszetting van het materiaal in de winkel. Met dien verstande dat de prijszetting niet goed was. Veel te duur, zo klonk het.
Mijnheer knikte en keek licht beteuterd naar de doos in zijn armen. Mevrouw zag de blik en bevestigde snel dat dèze aankoop wel degelijk goed was, de juiste prijs en al.

Mijnheer zag er meteen alweer wat zonniger uit, 10/10 in de reeks "Ken uw man", Mevrouw.
En toen kwam het, DE zin. " De reste keuipen we toens wel up tinternet, da es goeiekeuiper."
Voilà. Daar is het dan, het bewijs dat onze taal veranderd is. Er kwamen ongemerkt bakken en bakken woorden bij, zoals "tinternet". Wat mij zo frappeerde, was dat de woorden zo vlot werden uitgesproken, alsof het nooit anders was geweest, alsof tinternet er altijd al was.
Ik vroeg me af welke woorden ik binnen 20 jaar zou gebruiken, arm in arm de winkel uit wandelend aan de arm van mijn man. Als er dan nog een winkel is, en als ik nog kan wandelen, want ne goeie fysiek, da keuiptenie up tinternet.