Na vijvendertig jaar zijn we nog steeds on speaking terms. Samen overleefden we goede en slechte tijden. Ze bracht me de wereld op de schoot. Nee, ik heb het niet over mijn keukenmeid, wel over mijn portable radiootje.
Een ITT Tiny 220, gekocht bij de lokale, inmiddels al geruime tijd verdwenen elektriciteitswinkel De Wilde, hoek Stationsstraat Lochristi. Het was het tijdperk waarin elektrowarenhuizen nog aan de kolonisatie van het Vlaamse platteland moesten beginnen. Ik herinner me de aanschafprijs niet meer van Tiny, maar dat ze ondertussen haar prijs meer dan waard is staat vast. De vele primeurs die zo me gaf zijn zo goed als onbetaalbaar.
Gorbatsjov had nog maar net de woorden ‘glasnost’ en ‘perestrojka’ uitgesproken of ik hoorde het al aan mijn keukentafel. Of neem nu die nucleaire knal in de kerncentrale van Tsjernobyl die letterlijk uitlekte naar de buitenwereld en me naar buiten deed lopen om naar veranderingen in de hoge lucht te speuren.
Prinses Diana en haar vriend Dodi Al Fayed waren nog maar net tegen een betonnen tunnelwand geknald of Tiny was er al sneller bij dan de daarginds toegesnelde hulpdiensten.
Internet en gsm waren nog futurisme en de papieren krant bracht steevast het nieuws van gisteren.
Vandaag heb ik iPhone en laptop om op de hoogte te blijven van wat er zich actueel rondom mij en op deze planeet afspeelt, maar toch aai ik iedere ochtend oude Tiny over haar knopje. Zoveel trouw dump je niet!