Een zonnige zondagnamiddag, een van de eerste dit jaar, dat vroeg erom jezelf eens te luchten. En omdat ik onder impuls van enig lentegekriebel nu eenmaal wat meer natuur wou afmalen dan een rondje lokale kerkwegel én bovendien enig exclusiviteitsgevoel wilde ervaren, stevende ik af op het Donkmeer in Berlare-Overmere.
Van daaruit leiden er immers vele paden de natuur in, het is een tamelijk groot gebied waar het landschap nog sporen uit vroegere tijden vertoont. Oude meanders, plassen, heidemeersen of een drooggevallen rivierarm waar kreupelhout de macht greep.
Je kunt er het woord ‘bossen’nog uitspreken zonder spontaan aan Wallonië of het buitenland te denken.Kortom, een verscheidenheid aan landschappen.
Dacht ik dan de sporen van de kleinburgerlijke beschaving een paar uurtjes uit mijn blik en hoofd te wissen, ik was er de eerste kilometers alvast al aan voor mijn moeite!
Op een bepaald moment telde ik meer verbodsbordjes dan bomen.
Verboden toegang, privaat eigendom, verboden te betreden, stop, geen toegang, halt, verboden te hengelen, geen onbevoegden…
Bovendien zijn in eerste instantie heel wat wandelpaden afgeboord met een vrij hoge Bekaertdraad of een allegaartjevan wansmakelijke afsluitingen.
Ik kreeg het gevoel dat de natuur naar mij keek en niet omgekeerd, de gekooide wandelaar.Een beetje zoals ik naar een kanarievogel kijk die achter zijn tralietjes van stok naar stok springt.
Wandelen doorheen een sluis, systeem Sea Life Blankenberge!
Maar ook ruiters en mountainbikers dienen van die kleine stroken gebruik te maken om zich voort te bewegen, wat de ondergrond meteen staponvriendelijk maakt voor een zondagswandelaar als ik.
Gelukkig verminderen de bordjes, die al deze kleine stukjes territorium claimen, deels naarmate je verder richting Schelde wandelt, maar helemaal verdwijnen, doen ze niet.
Het blijft authentiek Vlaanderen!
www.wandelroutes.org/wandelroute.php?wandelroute=Berlare_BareldonkRoute_-_12_km_RT
