Toegegeven, het is niet gemakkelijk. Hoe luid mag je praten als je op restaurant bent? Is dat ergens in een wet of decreet bepaald of moeten we het zelf uitzoeken? Gezien ik de garçons nog nooit met een decibelmeter heb weten rondlopen, vermoed ik dat het naar eigen welbevinden te bepalen is. Dat heeft uiteraard enkele gevolgen. U ziet het al aankomen.
Zodra wordt u deelgenoot van enige ervaringen van ondergetekende.
Ik heb de indruk dat het merendeel van de restogangers het wel door hebben: niet te luid praten, maar ook niet te stil. Maar den mensch zou den mensch niet wezen, mochten er geen uitzonderingen op de regel bestaan.
Zo zat ik ooit aan tafel met een gesprekspartner die het idee had opgevat om het gesprek op fluistertoon te voeren. Dat had meerdere gevolgen. Het meest voor de hand liggende was dat ik de brave man niet kon verstaan, laat staan volgen of van passend antwoord dienen. Een tweede nadeel was dat ik de keuze had: ofwel mee fluisteren (daar waar ik het onderwerp toch had begrepen) of mezelf een bult schrikken door het volume van mijn eigen stemgeluid (dat iet of wat schril afstak tegenover het zijne).
Het gevolg van het gevolg was, dat ik mijn volumeknop geheel en al niet meer onder controle had. Een voorstelling is moeilijk te maken, maar in geschreven versie zou het er zo hebben uitgezien: " JA DAT begrijp ik, amai, DAT MOET niet gemakkelijk ZIJN geweest, MAAR JE hebt dat goed opgelost".
Daarenboven vergde het een enorme inspanning om de fluisterende gesprekspartner te volgen (en van de juiste commentaren te voorzien) en niet de op normaal volume sprekende man aan het tafeltje naast ons (en de opborrelende commentaren de mond te snoeren).
Wat me naadloos bij de andere kant van de volumeknop brengt. Zzij die op restaurant een gesprek voeren waar je niet naast kunt horen. Voorzichtigheid is natuurlijk altijd geboden: de mogelijkheid dat de gesprekspartner van de sirene hardhorig is, bestaat altijd. Ook is het mogelijk dat de spreker danig in het verhaal opgaaten op enthousiasme wil ik geen kritiek hebben.
Maar toch… Laatst was het weer van dat. Twee vrouwen gezellig aan een tafeltje, zwaar aan de babbel. Het gesprek vordert nogal geanimeerd,tot op het punt waarop elke gast binnen een straal van 10 meter geboeid kon meegenieten van de avonturen van een van de vrouwen en haar minnaar. De verschilpunten tussen man en minnaar werden uitvoerig behandeld. Het kwam niet op een kledingstuk meer of minder en eenieder kreeg een gratis versie van "Bedrieg uw man" voor beginners , Reeks 1, Volume 5.
Ik ga me niet uitspreken over de inhoud van deze versie, maar het volume, dat kon zachter. Menig man verliet die middag het restaurant met een grote verslagenheid, met de filet mignon zwaar op de maag en in de wetenschap dat de vindingrijkheid van de vrouw verder kon reiken dan de horizon.
En menig vrouw verliet het restaurant, gekweld, omdat die jarenlang beoefende fijnzinnigheid zomaar te grabbel werd gegooid.