Waar is mijn school gebleven?

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)
Dorpsstraat 107 Lochristi

© JMDB

Mijn lagereschooljaren en korte broek versleet ik op de banken van de ‘Meesterschool’ in Lochristi. Van maandagochtend tot zaterdagmiddag ging ik er te voet heen én weer, ook over de middag.

Deze gemeenteschool is maar een drietal straten verder dan het ouderlijk huis en samen met een aantal buurjongens wisten we die afstand meestal avontuurlijk te overbruggen. Geen enkele voordeur die geheimen voor ons herbergde of afwateringssloot die zijn diepte niet had prijsgegeven. Geen steen zou men ’s nachts verleggen of we hadden het onmiddellijk in de snuit.

Op onze weg waren er een aantal bakens die bepaalden hoeveel zwerftijd we nog hadden vooraleer de schoolbel zou rinkelen of moeder de aardappelen gaar had.

Dorpsstraat Lochristi

Zo stond er in de Dorpsstraat een huis dat zich onderscheidde van alle andere. Daar, in die ‘moderne bouw’, woonde de familie De Vos en dat was ongeveer halverwege school en huis. 

Na ruim vijvenveertig jaar én in de veronderstelling dat ik intussen in een diepe coma zou hebben gelegen, wou ik aan de hand van die ijkpunten nog eens naar m’n oude school stappen. Net als Klein Duimpje, die via broodkruimeltjes de weg probeerde terug te vinden.

Alle straten zijn intussen lintbebouwing geworden, wat mijn referentiekader enigszins in de war bracht.

De eerste straat links bleek intussen de tweede links te zijn. Het kapelletje van de Heilige Antonius mét offerblok staat er nog steeds, ik zat alvast in de goede richting.

De oude boerenstalling wat verder, die toen veel groter leek, is er ook nog én in de originele staat. Het weiland eromheen is dan weer, onder druk van verkavelaars, flink gekrompen.

Schoolstraat Lochristi

Het kleine, op instorten staande huisje waar wijlen Freddy De Mol zijn thuis had en het eerder genoemde huis De Vos maakten dat ik hinkstapsgewijs het kruispunt met de Koning Albertlaan bereikte. De gewezen Volkswagengarage van Tryphon Rysseghem herkende ik sowieso nog duidelijk. Mijn eerste wagen, een Kever, stak er ten gevolge van mijn rijstijl wel eens een nachtje door.

Rechtover gelegen zijn er de aaneengeregen huisjes die me richting Brasserie Sebastiaan, ooit een café, uitstuurden. Toen stond daar een staande wip, de Eiffeltoren gezien door kinderogen!

Wat verder herkende ik het ‘kasteeltje’ van Adriaansens waar we in de herfst verkleurde boombladeren raapten voor het schoolplakboek.

En dan zocht ik naar het cafeetje van ‘Magriet’, mijn volgende baken. Geen enkel spoor dat verwees naar die volkse afspanning, waardoor ik me plots wat gedesoriënteerd voelde. Rechts, aan de afslag Kapelleken, herkende ik vaag nog een tweetal huizen en hun specifieke inplanting, maar eens daar gepasseerd liep ik wat verloren.

De Schoolstraat was plots mijn Schoolstraat niet meer. Dan maar een voorbijganger aangesproken en die wees me meteen een stenen blok tussen andere stenen blokken aan, die de school uit mijn kinderjaren bleek te zijn. Ik zou die dag beslist te laat op de speelplaats gearriveerd zijn, droeg ik nog een korte broek met bretellen!

GBS gemeenteschool Lochristi