Mag het nog even? Vóór de herdenking definitief bij ‘oubollige geschiedenis’ wordt gearchiveerd? Stilstaan bij het verdriet en het verlies van miljoenen soldaten en burgers, veroorzaakt in voorbije oorlogen? Durven we de stemming van 11 november nog een paar dagen aanhouden?
Willem Vermandere, kleinkunstenaar, schrijver, dichter, beeldhouwer, levensfilosoof, gitarist klarinettist en schilder woont en leeft in de Westhoek omringd door oorlogsrestanten; een ‘bevoorrechte’ situatie om hét meest ontroerende lied over oorlogswaanzin te maken.
Over de compilatie-CD ‘Altijd iemands vader, altijd iemands kind’ vertelt hij het volgende:
,,Mensen vragen mij wel eens: waarom zingt gij altijd maar over den oorlog? Kan ik anders? Kunst is altijd een antwoord op uw concrete omgeving, op de tijd waarin ge leeft. Ik woon en werk in Steenkerke. Da's dus in de Westhoek. Op tweehonderd meter van mijn deur ligt een soldatenkerkhof. Ik kan niet doen alsof dat er niet ligt, hé.''
,,Als dan op een keer Engelse mensen aan mijn deur kloppen met het verhaal van hun vader en grootvader die daar ligt… Ja, dan word ik daardoor gegrepen. Dat is op mijn CD het verhaal van Captain Frith geworden. Ga maar kijken, hij ligt daar op het kerkhof.''
,,Ach, het ligt hier gewoon vol verhalen. Er komen er altijd nieuwe bij. Als ik ze niet opraap, zijn ze weg. Waarom denkt ge dat de vloer waarop we hier zitten zo uitgesleten is? Omdat dit de plek was waarop in 14-18 de soldaten rond de kachel zaten. Ik kan toch niet doen alsof dat hier allemaal niet is gebeurd?'
‘Nooit meer oorlog’. Al meer dan honderd jaar lang de gedachte die tevergeefs herhaald wordt op elke herdenking. Tevergeefs…