Er gebeuren dezer dagen tussen de mazen van het medialandschap wellicht nog wel goede dingen. We zijn niet altijd even goed in het detecteren van leuk nieuws en aangename gebeurtenissen, maar als we er een beetje ons hoofd bij houden, zien we ze wel. En natuurlijk hebben we onze grenzen van wat goed en fijn is wel wat verschoven doorheen de jaren. Ik noem maar wat: we zijn tegenwoordig blij als we bvb. eens geen file hebben, of als we heelhuids ergens toekomen, of als we gewoon nog eens met 4 vrienden op een zelfde avond kunnen afspreken, …
Zelf had ik zo mijn geregelde momenten van uiterste tevredenheid. Een van die vaste momenten was onze jaarlijkse uitstap naar de Matonge-wijk in Brussel, waar we jaar na jaar met mijn verjaardag naar hetzelfde restaurant gingen: Noedelbar Yamato. Ik heb een nogal Japans gekleurd verleden en ik kan u verzekeren dat je bij Yamato de beste gyoza (Japanse ravioli) en de beste noedels op het Westerse halfrond kon krijgen. Kon krijgen…
Groot was mijn verdriet om dit jaar vast te stellen dan Yamato per 31 december 2014 zijn deuren voorgoed heeft gesloten, na 27 jaar hemelse noedels te hebben geserveerd. De wereld werd in één klap wat donkerder. Ik heb 22 van de 27 jaar meegemaakt, ik heb het publiek zien veranderen van gehaaste Japanse zakenmensen tot uitbundige koppels, sommigen zelfs met kinderen. Kinderen waren een uitzondering bij Yamato, en dat had zijn redenen.
Ten eerste waren er, op een klaptafeltje na, geen tafels. Er waren hoogstens 12 plaatsen aan de noedelbar. Dat betekent dat er zelden 4 plaatsen tegelijk vrij kwamen, en dat je dus wellicht met je kinderen in shiften van 2 zou moeten eten.
Ten tweede moest je er wat voor over hebben: behalve de bar stonden er in de Yamato ook 2 zetels, en een boekenkast met uitsluitend Japanse mangaboekjes. In die twee zetels zat je te wachten tot een plaats vrij kwam. Soms een uur, soms meer. En soms waren de twee zetels niet genoeg, en zaten en stonden er overal geduldig wachtende mensen. Yamato besloeg niet meer dan 20 à 25 m², kook-, afwas- en eetgedeelte inbegrepen. Het zesde metaal zou zeggen "'t es nie voe kinders".
Maar je geduld werd altijd beloond. Bord na bord werden de hemelse gyoza afgeleverd, kom na kom kwamen de heerlijk dampende noedels over de rand van de bar naar je toe. Wij waren 'miso katsu ramen' adepten, noedelsoep met look – men bleef best een dag of twee uit onze buurt na ons bezoek aan Yamato… Het leverde ons ooit veel plaats op bij een cinemabezoek volgend op ons verjaardagsdinertje.
Wie een waardige vervanger weet voor "onze" Yamato mag het altijd laten weten. Tot dan blijf ik een klein beetje in de rouw. Yamato, domo arigato gozaimasu, ramen wa honto ni oishikatta desu!