Graag zou ik een kalme geest hebben. Zo eentje met focus, eentje dat bezig is met wat het bezig moet zijn. Jammerlijk genoeg heb ik in plaats van een geest gelijk een kalm kabbelend bergmeertje meer iets in de zin van Niagara waterval ontmoet Moesson regen: het is niet kalm en het loopt hele dagen over.
Tot daar nog toe, maar waarmee die geest van mij overloopt, dat tart elke verbeelding. Neem nu dit :
Ik ben op mijn gemak aan het rondwandelen in Gent. Fin, op mijn gemak… toch een beetje oplettend op het niveauverschil der straatstenen sedert ik een maand geleden dzjoef met mijn neus op de grond viel struikelend over een steen die een halve centimeter hoger lag dan de vorige. Maar dit terzijde. Ik wandel rond in Gent en zomaar ineens, uit het niets komt een gedachte.
Ik geef ze mee zoals ze in mijn arme hoofd kwam binnengewandeld: " Paard, zeepaard"… "egel, zeeëgel" – "Schildpad, zeeschildpad"… "Anemoon, zee-anemoon"… "ster, zeester"… "leeuw, zeeleeuw"… en ga zo nog maar even door.
En dan kwam ik op " Mens, – uh, ?" . Ik vond dat een uiterst interessante redenering.
Thuisgekomen legde ik mijn bevindingen voor aan mijn dochters. Ik herbegon mijn rijtje, stellende dat er iets niet klopte. "Paard, zeepaard; schildpad, zeeschildpad; anemoon, zee-anemoon,…"
"Zie je" , zei ik, "er zijn dieren en planten die hun zee-tegenpool hebben, maar mens???". Waarop mijn jongste dochter me verwonderd aankeek en droogweg zei: "Zeemeermin".
"Ha ja" vulde de oudste dochter aan " Minstens één derde van de dingen in de zee is nog altijd niet ontdekt, dus …"
Voilà, daar heb je het: zeemeerminnen zullen ergens in de diepzee leven, het moet wel. En dat is een hele geruststelling, dan klopt mijn rijtje tenminste. Paard, zeepaard – egel , zeeëgel – schildpad, zeeschildpad -… – mens, zeemens.