Ik zou het op deze christelijke feestdag kunnen hebben over de chrysant die over zijn hoogtepunt heen is als grafplant, of over de rush naar de dodenakker. Zeg maar de waan van de dag.
Of who's new in the club der overledenen? Altijd wel iemand die je van ver of nabij kende die de rij kwam vervoegen. Confronterend dichtbij soms. Maar ik ga het voor wat deze allerheiligencolumn betreft nu eens over mezelf hebben. Hoe mijn naam al in arduin gebeiteld staat. Hoe dit diep in mij een gevoel oproept als hoef ik straks niet meer aan te kloppen. Enkel nog de datum van overlijden aanbrengen, vragen aan mijn vrouw om haar urne een beetje op te schuiven en mijn laatste domicilie is een feit. Stemt dit me droevig? Nee, niet echt. Ik heb al kennis gemaakt met de buren die enkele decennia onderdeel van mijn schutkring gaan uitmaken. Zal omringd zijn met mooi volk, iets dat bij leven niet altijd lukt! Verder aanschouwde ik het licht en stelde heugelijk vast dat geen enkele zonsopgang of -ondergang aan mijn blik zal ontsnappen. Geef toe, hoe kan je nu triestige gedachten kweken met het vooruitzicht op zo'n gunstig gelegen buitenverblijf