Eind vorig jaar bracht de Amerikaanse singer-songwriter Angel Olsen (1987) “Whole New Mess” uit, de opvolger van “All Mirrors”. In tegenstelling tot haar vorige zou je haar nieuwste album vrij sober kunnen noemen.
Waar “All Mirrors” je meenam naar een weelderige, krakende balzaal, stopt 'Whole New Mess' je weg in een berging onder de trap, met de deur dicht. Daar waar ze eerder elegant en met grote orkestrale arrangementen naar buiten kwam, stelt ze zich in haar laatste album veel intiemer en kwetsbaarder op. De filmische en grandioze arrangementen zijn verdwenen, waardoor Olsen en haar gitaar de ruimte krijgen om een rauwe en emotionele intensiteit te verkennen, terwijl ze worstelt met de ontbinding van een langdurige relatie. “Het heeft even geduurd, maar ik heb het gehaald”, zingt ze in “Summer”. “Whole New Mess” is het onvervalste geluid van Olsen dat niet alleen haar ziel blootlegt, maar ook die eerste stappen zet om uit te zoeken hoe ze zich beter kan voelen.
Summer