Spoiler: in dit schrijfsel zit geen humor verborgen.
Ik voel je in mijn hand ploffen. Glad. Hier en daar oneffen. Je rondingen links iets ronder dan rechts. En helemaal onderaan voel ik je verschrompelde bloem onder mijn vingertoppen, het begin van je leven nu op zijn eind.
Maanden hing je vast aan de boom die jou het leven gaf en je voedde met alle levenssappen uit hem en de aarde. En zij, de zon, liet je groeien en bloeien tot je plukklaar in mijn hand belandde. Ik trommel met mijn nagels op je huid en voel je onderhuidse broosheid. Traag breng ik je aan mijn lippen en ruik aan je: een zonnige lentemorgen, fris gerijpt door zon, aarde en water.
Voor het eerst bekijk ik je van dichtbij. Nu zie ik je zoals je echt bent: een dieprood heelal bezaaid met een heldere sterrenconstellatie, zomaar in de palm van mijn hand. Zoveel verscholen schoonheid binnen handbereik overvalt me. Gewoonweg prachtig.
Ik zet mijn tanden in je vlees, je huid knapt. Terwijl ik je laatste weerstand onder mijn kiezen voel verpulveren, smelt je vlees op mijn tong. Ik voel hoe je sap probeert te ontsnappen langs mijn mondhoeken. Slurp. Geen greintje van jouw levenskracht mag verloren gaan. Aan jou voed ik mij. Met huid en vlees verslind ik je tot de kern. Je zaadjes in je klokkende huis belanden in ongerepte natuur. Onvergeeflijk dat ik jouw prachtige sterrenconstellatie zo meedogenloos snel verslond.
Evy Erauw: “Enkele maanden geleden mediteerde ik voor het eerst met fruit. Hoewel ik wist welk fruit ik in mijn handen hield, werd het toch een verrassende en inspirerende ervaring. Hoe verwondering achter elk hoekje kan loeren..”
Evy heeft een eigen “my feel good “ blog, vol met leuke teksten. Surf zeker eens naar https://fishsticksonthewall.jimdofree.com/.