Ook al ben ik er niet geboren of opgegroeid, Beervelde was zoveel aanwezig in de verhalen uit mijn kinder- en jeugdjaren, dat deze parochie zich nestelde in mijn hoofd.
Over het Feestpaleis, waar m'n ouders – die toen nog niet mijn ouders waren – op zondag eens gingen dansen vooraleer het donker werd. Altijd aanwezig in de gesprekken was een soort van waas over de details van het vermaak aldaar. Alsof er orgies hadden plaatsvonden, wie het met wie deed, en dan hebben we het over het dansen en de voorlopers van wat we nu flirten noemen.
Een nicht van mij werd in diezelfde zaak van vermaak tot aardbeiprinses gekroond. Volgens de familielegende had haar vader, mijn nonkel, er een fortuin verdronken. De prinsessentittel zou een kleine wederdienst van de zaak zijn geweest!
Het kasteel, waar de zittende graaf zijn vader zijn domein had, associeerde ik met de grote klopjachten op Allerheiligen. Mijn vader, die voor een tas preisoep en wat drinkgeld als drijver door de bieten strompelde, bracht verhalen mee naar huis. Over hoe de boeren op de pachthoven hun muts letterlijk afnamen wanneer graaf de Kerchove de Denterghem passeerde, maar ook over de grote tableau die op het einde van de dag werd uitgestald.
De E3, een verkeersweg die zowat de dubbele breedte van de grote baan (N70) – die Lochristi middendoor sneed – moest hebben, werd beschreven als een rode loper voor auto's. Een ongeval op die autostrade was er nooit eentje met gewonden. Minder dan dood kon niet, met zo'n snelheden.
Altijd aanwezig was 'den ijzeren weg'. 'Hoor, de trein van Beervelde, het zal morgen goed weer zijn', wist moeder. Dezelfde spoorweg, een enkelspoor met zingende draden langsheen, waar we naast fietsten wanneer we op bezoek gingen bij een nonkel en zijn gezin die in een routehuis aan de onbewaakte overweg in de Volderstraat woonden, was voor mij een attractie op zich.
En dan was er nog het café met de bierkruiken aan het plafond, Breughel. Net als het treinstation gelegen in een grote leegte. De ene schatting hoeveel kruiken er eigenlijk hingen, overtrof de andere. Het aantal was wellicht afhankelijk van de geledigde toogkruiken. Later, toen ik niet meer aangewezen was op verhalen rondom mij om mijn verbeelding vorm te geven, ben ik er eens binnen geweest, maar ik ben vergeten hoeveel het er waren. Misschien had ik een kruik teveel op!
(Foto's © Evarist Ganzelever – Bennie Vanderpiete – Justus Menke/Unsplash)