Terwijl ik dit schrijf, buiten op het terras, is hier in Riebeek de winter gestart. Al is ‘winter’ een groot woord. Kaapstad ligt in het zuidwesten van Zuid-Afrika, bij Kaap de Goede Hoop. Die ligging maakt dat we hier qua weer een uitzondering vormen op de rest van Zuid-Afrika. De temperaturen liggen hier overdag nog steeds tussen de 22° en ’s nachts wordt het nooit kouder dan 8°.
Het voelt eerder als lente, al kan het hier behoorlijk regenen. Het water valt letterlijk met bakken uit de lucht en zorgt ervoor dat het dorre, zandachtige landschap wordt omgetoverd in prachtig groene velden. Bloemen en planten komen in bloei. Het neerslagpatroon is dan ook het grootste verschil met de rest van het land. In de wintermaanden valt hier gemiddeld 100 millimeter neerslag. De rest van Zuid-Afrika beleeft nu een relatief droge periode. Vanaf onze dagelijkse weg naar het centrum van de vallei kunnen we sneeuw op de toppen van het gebergte in Ceres zien, terwijl we bij ons in de vallei genieten van dagen waarbij de temperatuur gemakkelijk de 20° bereikt.
Cheers!
De voorbije maanden hebben we ons vooral toegelegd op de heropening van ons restaurant en het afwerken van de B&B. Onze kamers hebben allemaal een eigen badkamer, ons zwembad en terras zijn helemaal opgeknapt en onze grote tuin ziet er pràchtig uit, vol palmen en zelfs 25 olijfbomen waarmee we onze eigen olijfolie willen maken. Een paar weken geleden hadden we de eer om in onze B&B één van Zuid-Afrika’s meest bekende fotografen en zijn 16 Zuid-Afrikaanse gasten te ontvangen: Martin Dudley, een heel interessante man die vooral bekend is om zijn zwartwit fotografie. Hij had in onze grote, opgeknapte schuur een workshop georganiseerd. Het werd een leerrijk, erg aangenaam weekend. Ik kon mij nog eens uitleven in de keuken voor een vers ontbijt en lekkere lunch. Ook hier was mijn stoverij een toppertje. Philippe was de perfecte gastheer en bediende de gasten ‘op zijn Philippes, met een kwinkslag, een grapje hier en daar, en de hier altijd aanwezige glimlach. Het deed ons allebei deugd. Dankzij de vele complimenten die we achteraf kregen, beseften we nog maar eens dat hospitality ons in het bloed zit.
Naast de B&B hebben we nu ook…een café in plaats van een restaurant. We hebben lessen getrokken uit de twee maanden dat we open waren met ‘Die Eethuis’. Zo beseften we dat niemand had zitten wachten op twee Belgen die hun gerechten – zonder de hier boordnodige licentie om alcohol te verkopen dan ook nog eens – hier aan de man/vrouw wilden brengen. Tegelijkertijd beseften we dat het verkopen van pizza's, hamburgers en sticky spareribs, waar ze hier dol op zijn en wat je óveral kan eten, niet helemaal ‘ons ding’ waren. We kwamen er wél al snel achter dat de vallei nood heeft aan entertainment, wat leven in de brouwerij, en kregen het idee om een eetcafé annex pub te openen, met kleine gerechten, cocktails en mocktails, bieren (yep, ook Belgische), lokale wijnen en milkshakes. We schilderden de muren, gaven de stoelen een nieuw kleurtje en legden een nieuwe vloer.
Onze eerste aannemer had namelijk te veel zand en te weinig cement gebruikt waardoor de vloer op korte tijd vol putten zat. Daarna gingen we op zoek naar een flipperkast, een Atari Spel om Pacman en Tetris te spelen, en een pooltafel. Die vonden we voor de figuurlijke appel en een ei in een immens magazijn aan de haven van Kaapstad.
In een klein dorpje als Riebeek gingen we al snel over de tongen en werden we eind mei uitgenodigd bij Radio Kaapstad voor een interview in het … Afrikaans. Help! Afrikaans mag dan veel op Nederlands lijken, het is behoorlijk anders. Met bibberende benen zaten we klaar om ons verhaal te doen, live, voor 300.000 luisteraars. Gelukkig mochten we het gesprek uiteindelijk in het Engels voeren, wat na het achteroverslaan van een paar glazen wijn uiteindelijk heel goed meeviel. Plots spraken we beter Engels dan we ons realiseerden.
We moesten ook opnieuw personeel aanwerven. Volk genoeg daar dat wil werken, maar ook hier waren al wat wijzer en vooral kritischer geworden, want ‘werken’ kan je op verschillende manieren invullen. Omdat de zaak later op de avond zou open zijn, namen we liever mannen aan voor de late shiften en een vrouw voor de dag shiften. Via, via kwamen we in contact met twee heren. Maxwell had 17 jaar ervaring als manager in het plaatselijke hotel, en Lazarus had jarenlang ervaring als barman (what’s in a name).
Onze spijskaart schrijven we nu op krijtborden die overal in de zaak hangen. Op het menu staan hotdogs, kaasplankjes, stoverij met frietjes, al moet je dat hier ‘stew’ noemen of ze lusten het niet, ajuinsoep met bladerdeeg in de oven, Brusselse wafels en iets waar ze hier allemaal dol op zijn en je nergens kan krijgen: bitterballen. Ik meen het. Dus voor het eerst in mijn leven maak ik bitterballen. Ze verkopen als … zoete broodjes. Een mens moet zich aanpassen.
Ons ‘Cheers’-café was geboren…Jiehay. De openingsreceptie werd meteen een groot succes, mede dankzij een paar bevriende Belgen die er de ambiance stevig inbrachten. Zo zijn we dan weer wel. Dj Geert draaide de beste dansmuziek, de nodige flessen werden gekraakt en biertjes geschonken Tenslotte danste iedereen op de tafels. Ja, er was hier duidelijk nood aan een beetje vertier. De lokale bewoners stonden eerst een beetje afwachtend te kijken naar die gekke Belgen, maar al snel sloegen ook zij de beentjes los en werd het een zalige, zotte avond. We zijn nu een week open en voelen aan alles dat we de juiste beslissing genomen hebben met de keuze voor ons ‘Cheers’-café.
Zingen in de supermarkt
We zijn ook nog altijd érg gelukkig en dag na dag nog meer overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen om naar hier te emigreren. Het leven is hier zoveel losser, vrijer, meer ongedwongen. Er is veel minder stress, problemen worden met de glimlach opgelost, men is minder lichtgeraakt, gaat anders met elkaar om en bekijkt het leven anders. Zo moest ik vorige week verfborstels halen in de plaatselijke supermarkt. Toen ik binnenkwam, was de caissière samen met de winkelbediende Broeder Jacob aan het zingen, in het Afrikaans. Ik ben spontaan beginnen meezingen … in het Vlaams. Toen er een nieuwe klant binnenkwam en wij daar met z'n drietjes uit volle borst stonden te zingen, keek die niet eens vreemd op, maar kwam lachend na mij in de rij staan. Nadien maakten we nog een praatje. Schitterend.
Een ander voorbeeld. Waar bij ons alle jobs geschrapt worden en mensen vervangen worden door machines, worden hier nog voor alles mensen ingezet, ook om je te bedienen in het tankstation. De pompbediendes verdienen een schamele 5 Rand (= 30 cent), maar gooien met de grootste glimlach je auto vol, kuisen je autoruiten, checken je oliepeil en je bandenspanning en pompen ze op indien nodig. Je hele dag begint zo al met een grote glimlach en altijd een bijhorende babbel, doorspekt met grapjes. Hoe vaak maakt u dat mee in België?
Ook wij hadden het in België zo druk om ons ‘perfecte’ leven te beheren, dat we vergeten waren hoe je ondertussen kan genieten van het leven. Geld verdienen was al nooit onze hoofdmotivatie en dat werd het hier nog minder. We zijn hier meer ontspannen, gelukkiger. En we willen ook iets betekenen in de gemeenschap hier.
Als je hier de te kleine schoenen of kleren van je kinderen aan de kinderen op straat geeft, noemen ze je meteen ‘tannie’ (= tante), en kan je niks meer fout doen, al zullen het altijd kwajongens en -meisjes blijven. Ze hangen hier in het dorp wat doelloos rond, zonder schoenen en deftige regenjas. Mochten jullie dus ooit onze kant opvliegen en er is nog wat plaats in jullie valiezen, breng dan wat oude kinderkleren en – schoenen mee.
Billie, Kira en Flint
Onze eigen kinderen hebben hier elk hun eigen verhaal geschreven, de één al wat makkelijker dan de ander.
Billie, onze jongste dochter voelt zich hier als een vis in het water, rijdt ondertussen al paard zoals een amazone en heeft al veel nieuwe vriendinnetjes. Taal lijkt geen barrière en ze leren snel. Op school doet ze het geweldig. Ze gaat zelfs grààg naar school – een waar mirakel – omdat men hier op school helemaal anders omgaat met kinderen, veel minder prestatiegericht. Ze bloeit open. Kira, onze pleegdochter, wordt bijgeschaafd in Engels en heeft het hier ook erg naar haar zin.
Onze 15-jarige zoon Flint slentert door de dagen, zoekt met een grote smile zijn weg en was onlangs een paar weken terug in België, samen met zijn broer, onze oudste zoon Lewis. Die heeft beslist voorlopig in België te blijven en daar zijn studies af te werken. ‘Homescholing’, wat hier gangbaar is, bleek toch niet iets waar hij zich goed bij voelde en de scholen hier in de buurt bieden niet het aanbod waar hij zich in kan vinden. Gelukkig kunnen we rekenen op mijn fantastische mama en heel betrokken lieve broer Dieter om hem te begeleiden. We missen hem maar zijn geluk is het allerbelangrijkste. En na zijn opleiding komt hij terug naar hier en kan hij met het juiste diploma eventueel een eigen bedrijfje opstarten.
Ik hoorde net op de radio dat de commissie die zich bezighoudt met Covid19, deze week het voorstel gaat indienen om de mondmaskerplicht en de verplichte vaccinatiebewijzen of negatieve PCR-testen af te schaffen. Meestal volgt de regering dit advies, dus binnenkort kan ook hier het normale leven terug zijn gang gaan. Wees dus welkom in onze B&B of in ons ‘Cheers’-café.
Voor u ook een bitterbal? Of toch liever stoverij met frietjes.
Inge en Philippe
