Corona beheerst al wekenlang ons leven. Evarist Ganzelever schreef deze ongenode gast(e) een brief.
Evarist Ganzelever was afgelopen zondag niet enkel met zijn nieuwste “Spuksels” te horen bij evenementenradio VROB. In “De Praatbarak”, het programma van Peter Vervaet, las hij ook zijn brief aan Corona voor. Een brief waarin hij het – met de nodige humor uiteraard – ook over de positieve kanten van deze crisis heeft. En terwijl Evarist zijn brief voorlas, zorgde Peter voor een gepast achtergrondmuziekje: “L’histoire du soldat”. Een stuk dat Igor Stravinsky in 1918 componeerde, in quarantaine tijdens de Spaanse griep.
U kan de brief van Evarist beluisteren door op het pijltje te klikken van onderstaand geluidsfragment. En voor wie het liever eens in alle rust leest, brengen we ook de integrale tekst.
Beste Corona,
Corrie voor de vrienden,
Velen vervloeken je, wensen dat je van deze aardbodem verdwijnt, opgeslokt wordt in een donker hellegat, om je er samen met Satan voor eeuwig over te leveren aan bestialiteiten zonder weerga.
Ergens begrijp ik deze uitgeschreeuwde vervloekingen best, wanneer ik de dagelijkse aan jou toegeschreven slachtoffercijfers onder ogen krijg.
Of Martine Tanghe nog maar eens aan Van Ranst hoor vragen hoe het nu precies zit met die muilkorven.
Social distancing, zelfs mijn oude moeder kan de woorden inmiddels zonder haperen accentloos uitspreken.
Ons straatbeeld is een lightversie van eentje uit Saoedi-Arabië geworden, of Iran.
De wereld is allergisch aan jou, beste Corrie.
Zoals het gezegde 'je zal maar pas beseffen wat ik betekende, eens ik er niet meer ben' het nog altijd doet en soms pijnlijk bevestiging krijgt, zo ook zal het zijn eens je het land uit bent.
Je nam, maar gaf veel terug.
Neem nu die verworven stilte, je gooide ze zomaar in onze schoot.
Geen vliegtuigen die witte strepen trekken boven mijn hoofd of de overjaarse diesel van mijn buurman die me iedere morgen wakker reutelde. Nee, niks van dat.
Om het eens op zijn Stijn Streuvels' te zeggen: de fluitende vogels in mijn tuin zijn geen achtergrondgeluid meer, maar geschoolde toondichters.
Ik ontdekte zelfs dat bijen lawaai maken tijdens het bepotelen van bloesems.
Straffer nog, ik hoorde de tulpen in mijn hof openklappen als waren het menselijke liefdeskelken tijdens een eerste huwelijksnacht.
Verder, beste Corrie, geen vervelende mensen aan mijn deur en in mijn kot, ik had het trouwens nooit voor smalltalk.
Familiebezoekje, de verplichte nummers, weet je wel, waar ik me altijd doorheen moest sleuren, staan on hold, misschien raken ze wel uit de mode.
Dit alles dankzij jou, je bent mijn gedroomde excuus.
En zo kan ik nog wel even verder gaan, Corrie, maar dat hou ik voor een volgende keer.
Al zullen er weinigen zijn die dit graag horen!