Vanaf 2020 worden in onze gemeente jaarlijks 3 cultuurprijzen uitgereikt: de cultuurlaureaat, een carrièreprijs en de publieksprijs. En voor die laatste prijs kon men online stemmen op 15 kandidaten. Deze avond maakte de cultuurdienst bekend dat Dorien De Vylder de publieksprijs 2020 wint.
Spannende strijd
Normaal gezien zouden de cultuurprijzen 2020 uitgereikt worden tijdens een plechtig moment in het nieuwe complex Uyttenhove. Dat is in deze coronatijden niet mogelijk en daarom worden de 3 laureaten dit weekend – elk op een verschillende dag – via de “social media” bekendgemaakt. Voor de publieksprijs kon er online gestemd worden op 15 kandidaten. En de stemming draaide uit op een nek-aan-nekrace tussen Simon Neyt van de muziekschool, dichteres en woordkunstenaar Dorien De Vylder en cabaretière Carine Stevens.
In het totaal werden er 1.009 geldige stemmen uitgebracht, zowel van inwoners uit Lochristi als van sympathisanten buiten de gemeentegrenzen. Uiteindelijk trok Dorien – helemaal op het einde – het laken naar zich toe met 138 stemmen. Carine Stevens (131 stemmen) en Simon Neyt (125 stemmen) eindigden verdienstelijk op de 2de en 3de plaats.
Dorien is ook één van de deelnemende kunstenaars aan “Kunst achter Glas”. Je kan een gedicht van haar bewonderen op één van de ruiten van de oude hoeve aan Bommel 9. En daar spraken we af.
Vlakbij Nerenhoek dus, waar ze met broer Jonas en zus Marieke opgroeide op het landbouwbedrijf van haar ouders.
Dorien, proficiat! Was je verrast toen de cultuurdienst je contacteerde?
“Ik stond perplex, want ik had het niet zien aankomen! Heel veel dank aan iedereen die op mij gestemd heeft. Ik moest denken aan mijn pépé – en peter – André De Vylder die een keer de meeste stemmen vergaarde tijdens gemeenteraadsverkiezingen en zo eerste schepen van Lochristi werd. In mijn laatste herinnering aan hem toont hij me met trots zijn sjerp. Graag draag ik deze publieksprijs aan hem op.”
We stelden bij Lochristinaar.com de 15 kandidaten voor. De bijdrage over jou werd met voorsprong het meest gelezen en geliked. Je leek ons toen al één van de absolute favorieten?
“Ik had daar geen idee van. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik geen kans maakte op de publieksprijs, omdat ik al enige jaren niet meer in Lochristi woon. Enkele uren voor het sluiten van de stemperiode, werd me duidelijk dat ook mensen buiten Lochristi konden stemmen. Ik heb toen nog een extra oproep gedaan op Facebook. Dat ik zou winnen, had ik helemaal niet verwacht.”
Wat betekent deze publieksprijs voor jou en je poëzie?
“Een warm applaus! En dat doet deugd, zeker in deze coronatijden zonder optredens, zonder écht applaus. Ik ben vereerd dat ik op een moment dat een groot deel van de cultuursector platligt, mag voelen dat zoveel mensen achter mij en mijn werk staan. Schrijven verhoogt de intensiteit van mijn leven. Maar ik schrijf ook met de idee dat, wat ik schrijf, ooit gelezen zal worden. Dat ik deze prijs van het publiek mag ontvangen, is dan ook een extra stimulans voor mij.”
Je hebt enerzijds een zeer wetenschappelijke – en vermoedelijk dus “nuchtere” – kant als apothekeres en anderzijds een artistieke – en misschien meer filosofische – kant als woordkunstenares. Heeft de ene zijde invloed op de andere?
“Ongetwijfeld. Als apotheker kom ik met de meest uiteenlopende mensen in contact, in verschillende stadia van hun leven. Bovendien brengt mijn beroep me meestal snel tot de essentie: gesprekken over ziekte, dood, eenzaamheid zijn niet zeldzaam. Dit zet me, steeds meer, tot schrijven aan. Ook bezorgen de gefocuste werkuren in de apotheek me vaak de nodige afstand tot mijn artistiek werk. Daarna kan ik sneller met een frisse blik kijken naar wat ik voordien geschreven heb.”
Waar haal jij je inspiratie voor je gedichten?
“Ik houd niet zo van het woord “inspiratie”. Schrijven is aandachtig in het leven staan. Is actief, niet passief. Er mogen nog honderd sappige appels aan de appelboom hangen, je moet ze wel zelf plukken, Als ik zelf geen inspanning lever, zal er geen letter op papier komen.”
Zijn er ander kunstvormen die je beïnvloeden?
“Zeker en vast. In mijn eerste bundels was dat voornamelijk beeldende kunst. “Vertraagd stilleven” gaat dan ook over zitten en kijken naar wat zich voor je afspeelt. “Heerlijk afgebakend eindeloos” gaat over kijken en interpreteren. In de periode dat ik die bundels schreef, heb ik doelbewust weinig naar muziek geluisterd omdat ik een bepaalde opbouw zag. Voor de gedichten waar ik nu aan bezig ben, luister ik opvallend meer naar muziek.”
Voor de expositie “Kunst achter Glas” koos je voor het gedicht “Luciferdoosje”. Waarom net dit gedicht?
“Er waren 2 mogelijke locaties voor een gedicht: het oude klooster in het dorp of de vervallen hoeve in Bommel. Met die twee plaatsen voor ogen bladerde ik door mijn nieuwste dichtbundel en kwam uit bij “Luciferdoosje”. Ik zag het gedicht meteen passen bij die oude hoeve in de herfstige Bommel! De herfst is de periode bij uitstek van verzamelen, herdenken en loslaten. Die bewegingen zitten ook vervat in “Luciferdoosje”. Bovendien zag ik in mijn gedicht een aantal genoemde objecten meteen thuiskomen, denk maar aan “het eerste okkernootje”, “deze maïshakselaar-schorpioen”, “kastanjeglans” en “hoogzwangere maretakbal”. Alsof het daar was dat ik ze ooit heb opgeraapt.
Misschien is dat ook wel zo. Misschien ben ik onbewust aan een oerversie van dit gedicht begonnen toen ik als kindje met mijn ouders, broer en zus daar in de buurt ging wandelen, en enkele gevonden voorwerpen in een luciferdoosje verzamelde.”
Wat mogen we in de nabije toekomst van je verwachten?
“Dat moet ik nog even aftoetsen bij De Cultuurdienst. Alleszins lijkt het vernieuwde complex Uyttenhove me een mooie locatie om meer ruchtbaarheid te geven aan woordkunst. Alleen moeten we nog even geduld uitoefenen tot we dat verdomde virus in bedwang kunnen houden.”
Je hebt, tot slot, ongetwijfeld een passend stukje poëzie voor onze lezers?
“De herfst is intussen een pak opgeschoven. De dagen zijn korter en de nachten langer. Corona houdt ons voorlopig nog even in zijn greep. Ik wil iedereen uitnodigen om uitbundig te blijven kijken, ook naar wat je het beste kent.”
WERKELIJKHEID
Een schip vaart voorbij.
Uit het ruim priemt een berg rijpe mandarijnen.
Er is niet meer dan je ziet.
Maar er is meer dan je denkt.
Een jongen passeert,
werpt je een stuk zwarte chocolade.
Uit: Vertraagd stilleven (Uitgeverij Vrijdag, 2017)
De bijdrage waarin we Dorien voorstelden kan u hier nog eens nalezen: https://www.lochristinaar.com/nieuws/stemmen-voor-de-cultuurlaureaat-dorien-de-vylder-voorgesteld?
(Foto's © Bennie Vanderpiete & Patrick Haegens)