Daar sta je dan…

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)

Een kankerdiagnose behoort tot wat men in vaktermen "medisch bedreigende informatie" noemt. Zeg maar, slecht nieuws. En dan sta je daar, terug op de ziekenhuisgang, plaats geruimd voor een volgende patiënt.

Ik schrijf hier niet zomaar over; ik was recent getuige hoe iemand totaal overstuur wandelen werd gestuurd na haar doodvonnis gekregen te hebben.

Het beeld en de klank zullen nog wel een poosje op mijn netvlies en harde schijf blijven kleven, ook al ken ik die mens niet persoonlijk. Van een dronken chauffeur zegt men dat hij een gevaar voor zichzelf en anderen betekent, maar wandelen gestuurd worden wanneer je wereld instort, houdt volgens mij evenveel risico’s in.

In de media heeft men de mond vol over slachtofferhulp bij een ingrijpende gebeurtenis. Emotionele ondersteuning als eerste hulp wanneer kans op ‘tilt slaan’, zoals die waarvan ik weet kreeg, heeft nu eenmaal geen nieuwswaarde voor de buitenwereld. Er werd al heel wat gepubliceerd hieromtrent, leerde Google me en ik citeer een psychologe:

"De basisprincipes voor een slechtnieuwsmededeling zijn, één, dat de diagnose altijd aan de patiënt moet worden meegedeeld en, twee, dat dit moet gebeuren volgens de behoefte en de draagkracht van de patiënt. De arts moet ook voldoende aandacht en begrip hebben voor de emoties die een slechtnieuwsgesprek losmaakt. Geen gemakkelijke opdracht voor artsen die van in hun studententijd hebben geleerd om gevoelens opzij te zetten en te rationaliseren."

Kan mij moeilijk voorstellen dat er binnen het kwartiertje consultatietijd dat geneesheren-specialisten reserveren per patiënt ruimte is om ook maar tot in de buurt van het emotionele aspect te benaderen. Eigenlijk kan je niet meer verwachten van bandwerk, ook al betaal je de prijs van een ‘gepersonaliseerde’ behandeling.