Als wandelaar, jogger of fietser spotte je er zeker al binnen onze gemeentegrenzen. Zelf hoorde ik al menigeen vertellen dat er 'hertjes' rondlopen in de velden, of door een auto zijn aangereden. Meestal met dodelijke afloop voor het dier.
Hoe dichtbebouwd onze gemeente ook is – er is amper ongestoorde open ruimte voor mensen, zoals we tijdens deze coronatijden mochten ervaren – toch weet de reepopulatie zich te handhaven. Zelfs jaar na jaar aan te groeien. Want het zijn wel degelijk reeën die in beeld verschijnen. En rond deze tijd van het jaar worden ze weer actiever. Vooral in de namiddag, wanneer de zon de omgeving wat opwarmt waardoor ze minder energie verliezen, kan je ze waarnemen. Op zoek naar voedsel zie je ze vaak in weilanden of open plekken bij elkaar. Door de overwegend monocultuur in onze velden, zoals maisakkers die er de gehele winter dood bijliggen, zijn reeën aangewezen op het weinige voedsel dat akkerkantjes en weilanden hen te bieden hebben. Veel beschutting in bossen of houtwallen valt er binnen onze Lootse contreien voor hen niet te zoeken. Daarom dat ze er bij wat ze als gevaar of verstoring herkennen snel vandoor gaan en dit vanaf een grote afstand. Net als de vos zijn reeën cultuurvolgers en betrekkelijk nieuw in ons landschap. Mocht mijn vader, die ruim een kwarteeuw geleden is overleden, en bij leven versmolten was met de natuur, terugkeren hij zou overtuigd zijn op de verkeerde plaats te zijn verrezen!
(Foto's © Bob Brewer – Sylviya Nenova Unsplash)