Den Antwerpse Steenweg in Zeveneken

Jean Marie
0 reactie(s)
Antwerpse Steenweg Zeveneken N70 eiken

Tekst Geert VR - Foto JMDB ©

Het moet zowat de eerste informatie zijn die ik in mijn prille kinderjaren heb opgenomen. Mijn opa Kamiel reed met zijn vrachtwagen, volgeladen met balen katoen, via den Antwerpsen Steenweg van Gent naar Antwerpen. “De twivaksboane in ’t Lujts, want den E drè en den E Vijve beston tons nog nie. En, ge mocht er 90 kilomeders per ure rejn”.

Bijdrage van Geert Van Rysseghem - http://www.vanrysseghem.be

Iedere dag opnieuw het traject via de N70 van vandaag. Met zo’n vrachtwagen, waarbij je genoodzaakt was om tussengas te geven tussen twee keer ambriëren of je raakte nooit vooruit. Flitspalen stonden er toen niet, want met zo’n vrachtwagen kon je nooit 90 km per uur halen. Pepe Kamiel heeft nooit geweten dat zijn eerste kleinzoon langs dit traject zou gaan wonen. In ’t midden van de velden bij het binnenkomen van Zeveneken. Toegegeven, een beetje gevlucht uit de drukte van zijn geboorteplaats Lochristi. Verhuisd naar een Halve Dreef. De Halve Dreef waar op het einde van de oorlog een gevechtsvliegtuig is neergestort en waar sinds enkele jaren zelfs geen bomen meer staan. Dus eigenlijk wonen we nu in de Lege Dreef. Minder chique vind ik wel, maar geen bomen zijn minder bladeren. Sindsdien heb ik minder werk in de tuin, is mijn bladblazer in pré pensioen en we hebben meer zon.

Tijden veranderen en straks ben ik misschien zelf grootvader. Ik bereid mij al voor op de verhalen die ik ga vertellen aan mijn kleinkinderen in spé. Over de 7 dikke eiken in het dorp langs de N70 die er al stonden toen mijn opa er passeerde. Over de kerk en haar voortuin die sinds het kappen van de eiken terug in haar glorie hersteld wordt. Zeveneken ligt er stil bij, geen passage, geen snelle voertuigen meer en de laatste stukken beton die mij herinneren aan mijn opa verdwijnen in de klauwen van sterke kranen. Het stukje asfalt van de Lege Dreef is deze week aan de beurt. We krijgen een riolering, zoals ze die hebben in de moderne wijken. Een netwerk van buizen dat zal bijdragen tot een mooier milieu. Binnenkort gaan onze grachten zich een breuk verschieten wanneer ze terug klaar water zien, zoals toen, lang geleden, toen het vliegtuig hier neerstortte. We krijgen zelfs een rond punt om het verkeer af te remmen bij het binnenkomen van het dorp.

Te zien aan de langzame metamorfose die het dorp ondergaat zal dit nodig zijn binnenkort. Het weinig opvallende centrum van weleer staat op uitbarsten en het maakt zich langzaam klaar voor de komende generaties. Geef toe, het was nodig. Oude, verkommerde gebouwen mogen plaats maken voor nieuwe, ecologische gebouwen en we weten door de geschiedenis heen dat bouwen de welvaart ten goede komt. Misschien kan zelfs ik een steentje bijdragen en moet ik eens solliciteren bij de gemeente om te vragen of ze geen bronzen beeld nodig hebben voor op het rond punt. Een bronzen eik misschien …

Maar, we zijn er nog niet en ik moet toegeven dat er ook wel minder leuke periodes komen, al zijn die van korte duur. We leven momenteel in een zandbak en dankzij de regen krijgen we binnenkort een modderbad. Hoe lang is dit geleden, spelen in de modder. Mijn botten staan al klaar. Tot slot nog een pluim voor de aannemer. Stipt op tijd krijgen wij melding van de voortgang van de werken. De planning wordt doorgegeven om ervoor te zorgen dat we zo weinig mogelijk hinder hebben en ze doen er alles aan om ervoor te zorgen dat ik, verwend zoals we allemaal zijn, met mijn auto op de oprit kan. Nog even de tijd dus om na te denken over een nieuwe straatnaam. De Nieuwe Dreef misschien …?