Een blik in hun gemoed

Claudine
0 reactie(s)

Tekst - Foto Claudine De Wilde

Ook dit jaar waren we “hospitalero” of gastheer in de pelgrimsherberg van Los Arcos, Navarra. Het is een herberg met 70 bedden in een landelijk charmant dorp,  stopplaats op de weg naar Santiago de Compostela. Meestal zijn er bedden te weinig voor de honderden enthousiastelingen die hier halt houden.

In dat geval sloffen ze 8 km verder,  de immense glooiende akkers over, tot de volgende albergue in Torres del Río. Wij bezorgen ze beschutting, een warme douche, een bed , sanitair, het gebruik van de complete keuken en wasmachine,  wasdraad en knijpers,  ….

De materiële hulp is altijd welkom en wij verplichten ons om die optimaal te leveren te midden van de drukke bedrijvigheid in een levendige kakofonie van talen en culturen.
Ondanks de heftige sfeer hou ik ervan om met onze “gasten-voor-één- dag”,  met de weinige tijd die ik vrij heb, een korte babbel te hebben. En vermits een gesprek niet voor elk individu noch in elke cultuur spontaan start, heb ik daar toch zo  mijn methode voor. Opnieuw heb ik mijn schriftje meegebracht. En dit jaar vraag ik weer aan de pelgrims om daarin iets te schrijven, hun antwoord op de volgende vraag: “Wat is het allerbelangrijkste dat je van thuis meebrengt en wat je nooit wil verliezen?”

De paar woorden die men opschrijft zijn meermaals een aanleiding tot een zeer goede interactie tussen mij -de hospitalero- , de pelgrim én vaak ook zijn partner of zijn reisgezel.

Bovenaan het blad de allereerste woorden, het belangrijkste wat ze meebracht, komen van een 18 jarig Duitse meisje : “German Discipline”!  Haar twee vriendinnen beginnen er spontaan om te lachen. Later verduidelijkt ze waarom de Deutsche Disziplin voor haar zó belangrijk is. Een topkind !
De vriendinnen schrijven “ Faith in other people” en “Understanding each other” . Ook waardevol.
Dezelfde dag staat er o.a  “God in me”  - “ilusion” - “my mind” (wil ik ook nooit kwijt) - “my waterbottle”  … en zo gaat het dag na dag door.
Veel pelgrims stappen de camino om een negatieve ervaring  achter zich te laten, een zoektocht naar iets positief, naar zichzelf.  Hoe diep de ergernis ook vastzit, ze brengen allemaal iets positief mee, iets dat ze nooit willen kwijtraken.
Een paar opmerkelijke notities :
“Tiempo”  “Letters from family & friends”  “An open mind“No perder la paciencia”  “Mein eigenes Leben leben”  “My youth”  “Freude”  “I bring my fathers ashes“Recuerdos”  “Ma devotion a Dieu”  “Vertrouwen”  “The blue army knife that my dad gave me when I was 4”  “Esperanza”  “Memories” “Celtic Cross” “Maté”  “Gratitào”  “My humor” “Imaginación” .

Een Japanse vrouw schrijft : “ My husband”. En ja, zij ontmoette hier 6 jaar geleden haar man en ze zijn hier nu op huwelijksreis.
Af en toe word ik stil als iemand vertelt over de drijfveer  van zijn zware tocht. En met veel respect voor elke pelgrim onderweg blijf ik een minnaar van deze camino.