"Five Minutes of Fame" – Evy Erauw

Evy Erauw
0 reactie(s)
Evy Erauw - 5 Minutes of Fame

Ik hoor het je denken: 'Heb jij die 'five minutes of fame' al niet gehad toen je bijna in Vive le vélo te zien was met het Reynaertverhaal?'

Ja, je hebt gelijk en ik ben allesbehalve mediageil, daarvoor zijn het niet de juiste programma's.

But... sometimes they make me an offer I can not refuse.

En dat had Katleen van AVBS, dé sierteelt en groenfederatie goed begrepen. Toen ze het Vive le Vélo - filmpje gezien had, deed ze me het volgende aanbod: een promofilmpje maken over de geschiedenis van de sierteelt, gebracht door 'drie generaties' telers. Het filmpje was bestemd voor het ledencongres van de beroepsvereniging en internationale (vak)beurzen. Niet echt een internationale doorbraak dus :-) 

Zodra ik hoorde wie mijn TV - vader zou zijn (Bob De Moor!!!!!! Ja, ik ben fan!) ging ik overstag. Al kreeg ik wel koud zweet bij de gedachte aan de hoeveelheid tekst die foutloos gebracht moest worden. Want... (hier komt het addertje !) het filmpje werd opgenomen in één doorlopende take. Met andere woorden: als ik of de laatste acteur een fout maakte, mocht Bob als eerste verteller ook opnieuw beginnen. Qua stressgehalte kon het wel tellen want ik ben niet zo goed in het klakkeloos van buiten leren van langere teksten.

Heel eventjes mocht ik proeven van de spannende TV-wereld vol onhandig rondvliegende haren, omvallende panelen op nét het foute moment, een Assepoestermoment voor de cameravrouw wiens schoen tijdens het draaien aan een vluchtheuvel bleef haken, tekst die vervloog in de wind, ruisende wind in onze microfoons, en tot slot zelfs een onverwachte duik in het diepe. Ik verklaar me nader: terwijl ik samen met Bob naar het eindpunt spurtte om op het einde van het filmpje opnieuw in beeld te komen bleef ik met mijn jas vasthaken aan een sproeier. Ik maakte een ongecontroleerde ‘een-voetje-van-de-grond' beweging die me bijna tegen de grond liet smakken. Gelukkig scheurde de binnenvoering van mijn jas (wie had ooit gedacht dat dat een opluchting zou zijn) en bleef ik overeind.

Ik heb bewust niet téveel nagedacht over mijn 'rol' binnen onze zogenaamd familiebedrijf (of 'de bloemisterij' zoals wij Lochristinaren zeggen). Als tweede generatie bloemiste klopte er namelijk iets niet binnen mijn rol. Of ik was héél jong moeder geworden of ik zag er ouder uit dan ik me voel. Om nog maar te zwijgen over de vader van mijn arme schaap van een TV-zoon Pepijn, geen flauw idee wie het geweest was. Ik heb dan ook maar de koe bij de horens gevat en hem er onmiddellijk mee geconfronteerd: 'Sorry Pepijn, maar ik heb geen herinnering meer aan je vader en aan je verwekking, het is één grote mist'. Al klonk het erg flower power, Pepijn nam het verbazend goed op. Hij is duidelijk goed opgevoed - niet door mij weliswaar -  tot een evenwichtige, zelfzekere bloemisten(klein)zoon.

Hoewel ik betwijfel of mijn TV-vader - ik noemde hem gewoon Bob -  me na twee dagen draaien nu nog zou kennen (het spijt me nog steeds dat hij geen co-ouderschap aanvroeg). Misschien als ik de valbeweging naboots dat alles terugkomt? Ook de gedachte dat mijn 'vader' en 'zoon' maar op de proppen kwamen mits betaling, geeft een mens niet echt een warm gevoel. Misschien heb ik teveel aan de planten geroken en pesticiden geïnhalleerd maar toch... denk ik met een glimlach terug aan de momenten tussen de opnames, de kleine babbels, de grapjes, ... kortom, de gezelligheid.

Als enige niet-professioneel heb ik geen enkele keer precies dezelfde woorden gebruikt (tot ergernis van de cameravrouw :)  ) maar ik kreeg m'n boodschap wel overgebracht en dat gaf wel een machtig gevoel. Weer een overwinning op mezelf! Barack Obama had het immers voorspeld: 'Yes you can!'

Evy heeft een eigen “my feel good “ blog, vol met leuke teksten. Surf zeker eens naar https://fishsticksonthewall.jimdofree.com/